Categorie archieven: rust

Moe, rust

Uiltje

4 reacties

Dochterlief is moe, heel erg moe. Ook al duurt een dag nog steeds even lang, voor haar is het te veel. De laatste dagen viel ze steeds vaker en sneller in slaap en was ze heel verontwaardigd wanneer ze ontdekte dat ze haar favoriete feuilleton had gemist. Vandaag heb ik ze na de middag verplicht een dutje laten maken. Ze sliep een kleine twee uur en pas dan werd haar uiltje weer wakker. Deze namiddag zagen de artsen dan ook een veel allertere prinses. Zelfs Thuis heeft ze nog kunnen kijken, maar toen was het genoeg geweest. Het uiltje landde terug op zijn tak en dutte verder. 

Vanaf nu ziet haar dagplanning er weer wat anders uit. Middagdutje, uiltje knappen, een tukje doen, kies maar hoe je het noemt, maar wanneer ze nog wat wil kunnen doen na de noen, zal het onontbeerlijk zijn om een dutje te doen.

Dood, rust

Column

4 reacties

Ik las vandaag een krant van één van de voorbije dagen en kwam toen een column van Julie Cafmeyer tegen. Hij liet me even stilstaan en pakte me naar de keel. Hij ging over perfectie en weemoed, over vasrhouden en eeuwig duren. De schrijfster vertelt over de podcast die ze op dat moment beluister. Hij gaat over een interview met een Franse regisseur die ontzettend hield van het leven, maar weet dat ze binnenkort zal sterven.

De schrijfster besluit dan met een ongelooflijk mooie bedenking: Misschien kan je alleen intens van het leven houden als je bereid bent om er elke dag afscheid van te nemen. Misschien is dat omgaan met schoonheid, met de eindigheid. Er vrede mee nemen dat je elke dag een klein beetje sterft.

Ik wil haar bedenking graag nog wat verder aanvullen. Omgaan met de schoonheid van het leven is beseffen dat alles eindig is en je niets kan blijven vasthouden behalve je herinneringen aan die liefde voor het leven.

rust

Team

7 reacties

Momenteel is het grote doel dochterlief uit het ziekenhuis krijgen. Daarvoor wordt een heel team gemobiliseerd. Vandaag was er een groot overleg met huisarts, thuisverpleging, beide palliatieve teams, de psychologe, de neurologe en ikzelf. Er werden dingen doorgesproken en afgesproken. Telefoonnummers en mailadressen werden verder uitgewisseld en alles kwam op papier te staan. Nu is het de beurt aan de volgende stap.

Zodra onze held haar lichaam het aan kan, de vochtbalans in orde is en de medicatie op punt staat, gaat ze richting huis. De artsen hopen dat dit tegen dinsdag of woensdag zal zijn. Lukt het toch niet, dan schuift alles op naar de maandag er op en mag ze rechtstreeks naar Villa Rozerood. Daar wordt alles al klaargemaakt om ons en hun prinsesje te vertroetelen en in de watten te leggen.

De ziekenwagen wordt geregeld, de afspraken zijn rond. Heel langzaam beginnen we weer wat te hopen op nog wat tijd samen.

rust

Rust

3 reacties

Geen punctie vandaag, geen uitstapjes, geen vervelende prikken of onderzoeken, geen vreemde verrassingen, geen hoge koorts.

Wel een darmspoeling via de appendicostomie (en het lukte!), een nieuwe bloedtransfusie en een plasmatoediening, ook drie maal wondverzorging en nog eens haar wassen. Ze keek de laatste aflevering van ‘de twaalf’ en kreeg bezoek van haar artsen. De psycholoog vrolijkte haar op door te verliezen bij een spelletje Kniffel en verpleger W stelde haar gerust wat het prikken van haar poort betreft. Vake kwam langs en de diëtiste zorgde voor pannenkoeken met choco als dessert.

Het was een dag van relatieve rust en toch ook een drukke dag. Morgen staat er weer heel wat op de planning en wordt het weer wat spannend. Maar nu genieten we nog even van een kerstfilm en dromen we van beter…

rust

Leeg

1 reactie

Stilletjes aan raakt mijn hoofd steeds wat leger. De mist trekt langzaam op en de rust keert weer.  In de stille uren van de nacht kan ik slapen en overdag trekt de rivier voor een wandeling. Langs hoopjes sneeuw en omgevallen bomen lopen kindervoetjes op zoek naar de schat van kapitein Sabeltand.  Aan de overkant van het meer zoeken we tevergeefs naar de sporen van mama beer. Een kleine eekhoorn springt voor onze voeten terug zijn den in, op de vlucht voor onze krakende voetstappen.

Ik heb geen grootse dingen nodig, maar deze trip was exact wat ik wel nodig had. Er even helemaal tussenuit, genietend van ‘de rust’. Nog één nacht en één dag en dan zijn mijn batterijen hopelijk weer helemaal opgeladen.

rust

Douchen

Een reactie plaatsen

Deze ochtend las ik op de fles doucheschuim de woorden ‘rust en balans’. Zou wat ze beloven echt waar zijn?  Kan het echt zo eenvoudig zijn?  ’s Ochtends een douche nemen met wat zeep uit dit flesje en alle zorgen spoelen weg door het afvoerputje. 

Helaas, het is ijdele hoop. De zorgen zijn er nog, de balans is ver te zoeken. Ik zit nog steeds op de roetsjbaan en zie nog geen einde. In afwachting van wat meer rust geniet ik dan maar van het lekkere geurtje uit mijn bus doucheschuim en blijf ik nog even wat langer genieten van de warme waterstraal.

Stel je voor dat het kon, rust en balans uit een potje van het Kruitvat…

rust

Energie

5 reacties

Waarover zou ik schrijven? Over een fijn dagje uit waar een stralende dochter in een 4×4 mee reed? Over bednet en school die beiden nu al 2 weken vlot lopen? Over feestjes en uitjes, of toch maar over een onverwachte trip naar het uz? Misschien moet ik het hebben over onze grote kinderen die helemaal geen kindjes meer zijn. Het kan ook gaan over douchestoel- en rolstoelperikelen. Of over ziekenhuisfacturen die de pan uit swingen. Ik kan schrijven over hilarische rolstoelfietsmomenten en over de opruimwoede die mijn grote dochters teistert. Zelfs over rabarber en vijgen kan ik bloggen.

Maar ik schrijf niets. Mijn lijf wil niet meer, het is moe en doet pijn. Mijn hart schreeuwt om rust. Ik wil zo veel, maar nu even niet…

coma, rust

Waken

4 reacties

Wakend in de stille uren van de nacht kijk ik naar jou en luister. Je nam al afscheid van ons met je geest, enkel je lichaam met het kloppende hart rest ons nog samen met zoveel herinneringen.  Tot de allerlaatste minuut maakte je grapjes, je genoot nog van je havermout. Je wou nog even staan, de grond onder je voeten voelen voor ze voor altijd konden rusten. Maar je was op, moe, doodmoe zoals je zelf zei. Je kon niet meer, je vroeg om te mogen slapen en niet meer wakker te moeten worden. Het was genoeg geweest. Je wou vertrekken naar de overkant en zou daar dan op ons wachten. 

Lieve tante, nu ben je onderweg naar die overkant, maar weet dat je niet alleen bent. We gaan met je mee tot die laatste ademteug en de laatste harteklop. We houden je hand vast tot we niet meer kunnen. Het is nu niet ver meer. Ga nu maar, het is goed geweest, de overkant roept. Nog even, nog heel even, tot dan…

familie, rust

Zorgzaam

8 reacties

Een kleine acht weken geleden namen we met het hele gezin een beslissing die ons leven op zijn kop heeft gezet. Lieve tante had een thuis nodig waar ze afscheid zou kunnen nemen van het leven en wij boden haar de ruimte en de tijd in ons gezin. Sindsdien leven we op een ander ritme. Langzaam zien we de dood dichterbij komen, maar tegelijk mogen we ook veel dankbaarheid ontvangen van onze lieve tante. We zien ook de zorgzaamheid en het mee leven van de mensen rondom ons. Nonkel kwam met zijn gezin een week de zorg overnemen zodat we toch op vakantie konden, we krijgen fruit en groenten toegestopt, oppashulpen bieden zich spontaan aan, onze huisartsen sloten lieve tante in hun hart en de thuisverpleging biedt ons samen met het palliatief team een luisterend oor aan.

Het is soms slikken, af en toe zuchten, twijfelen en zoeken. Het is liefde geven en nog meer krijgen. Het is plaats afstaan en ruimte geven, het is vertrouwen hebben in de toekomst en hopen op een rustig afscheid. Het is wachten op wat komen gaat en blij terug denken aan wat was.

Lieve tante, lieve lieve lieve

rust, Verdriet

Niels

1 reactie

Een concert van je idool, dat wou je niet missen. Je kent al zijn liedjes en straalt wanneer je hem hoort op de radio. Je koestert nog steeds het filmpje dat hij speciaal voor jou opnam. Je was er helemaal klaar voor. Even dreigde een gezwollen voet nog roet in het eten te strooien, maar zelfs dit raakte op tijd opgelost.

En toch, je avond eindigde met ogen vol wanhoop en verdriet. Terwijl je je leeftijdsgenoot ziet mee zingen en dansen, geeft je lijf het weer eens op. Je was zo moe. Nog één laatste liedje wou je horen en dan glipten we stilletjes naar buiten. Mijn hart brak in honderdduizend stukjes, maar het enige dat ik kon, was je hand vasthouden terwijl we op onze lieve chauffeur wachtten.

In de auto sliep je al en eens terug in Villa Rozerood liet je je goed leggen in bed en sliep je verder.

Lieve meid, ik droom je een prachtig leven, maar soms, heel soms, zijn die dromen bedrog. Maar toch… blijven we dromen.