Ik hoor en lees vaak de vraag:  Waar halen jullie en Elselien toch telkens de moed vandaan?  Hoe doen jullie dat toch?   Het antwoord is:  Ik weet het niet.  Misschien kunnen we het dank zij elkaar en jullie.  Het is een kwestie van in kleine dingen toch telkens weer dat kleine beetje hoop te vinden.  Van in die lieve berichten steeds de steun te voelen.  Elk klein stapje voorwaarts helpt mee om er toch maar weer voor te gaan.  Wij trekken ons ook enorm op aan de kracht van onze mega-dochter.  Zij vindt nog meer dan wij de moed in fijne momenten.  Zo zijn de cliniclowns voor haar een enorme opkikker.  Deze ochtend kon ze al muziek maken samen met één van de clowns die zijn klarinet had mee gebracht en vlak na de middag mocht ze chatten met clown Lizzie.  Ze had er eerst nochtans niet veel zin in, ze was moe en voelde zich niet lekker, maar toen ze hoorde dat Lizzie achter de computer zat, fleurde ze onmiddellijk op.  Elselien moet lachen met de grapjes bij de kiné, ze wordt blij van een oefening die lukt bij de ergo, ze geniet van de aandacht die ze krijgt van haar zussen en broer, ze put moed uit de weekendjes thuis.  Dank zij haar meestal onuitputtelijke kracht kunnen wij ook voort doen.

Dit wil niet zeggen dat er geen momenten zijn waarop zij het niet meer ziet zitten.  Die zijn er jammer genoeg regelmatig, maar gelukkig overheersen die niet haar hele leven.  En dank zij het feit dat zij zo een positief ingesteld meisje is, wordt het ook voor ons makkelijker om om te gaan met haar nieuwe beperkingen.

De echtgenoot en ik hebben ook het geluk dat we elkaar hebben.  Ook al leven we nu niet echt samen, toch weten we van elkaar dat we er samen door moeten en zo kunnen we de ander steunen.

Wat een dag.  Elselien ligt alweer een half uur te slapen.  Ze had dan ook een heel druk programma.  Deze ochtend hebben we geprobeerd om Bednet in te schakelen, maar jammer genoeg werd haar paswoord niet meer aanvaard.  Tegen dat dit in orde was, bleek ook de klas een probleem te hebben bij het inloggen.   En net op het moment dat de leerkracht hiervoor belde, was ook de juf van de ziekenhuisschool hier om Franse les te geven.  Voor Bednet plannen we morgen een nieuwe poging en ook de ziekenhuisjuf komt weer langs.  Schoolgaan en leren is dus eindelijk echt uit de startblokken geschoten.

Deze namiddag moest de dochter dan nog gaan revalideren en ook daar was het hard werken in de kiné.  Ze heeft voor het eerst in een statafel gelegen.  Dit was een hele bijzondere ervaring voor haar.  Tot nu toe zat ze steeds in haar stoel of lag ze in bed en dan zie je de wereld toch wel uit een ander perspectief.  De rolwagen zal trouwens eindelijk in orde geraken.  Donderdag is haar tafelblad er!

Aangezien het vandaag dinsdag is, moest ook de naald van haar poort herprikt worden.  Dit ging natuurlijk weer niet vanzelf.  Na twee pogingen werd er besloten om Kalinox (=lachgas) te gebruiken en een verpleegster van “het vijfde” te laten komen.  Die zijn het wat meer gewoon om poorten aan te prikken (Dit is de onco-afdeling) en gelukkig zat de naald dan wel van de eerste keer goed.   Ze heeft ook weer een nieuw mopje geleerd van de verpleegster nadat zij haar mop van Pinterklaas nog eens verteld had:  het is lang en doet de afwas:  een girafwasborstel!  Hoe flauwer de mop, hoe harder ze moest lachen…

Gelukkig is een mooi woord.  We zijn gelukkig.  Gelukkig dat we drie volle dagen thuis mochten genieten van elkaar.  Gelukkig met onze drie grote schatten die elk een stukje van de zorg ’s nachts hebben opgenomen, gelukkig met een blije Elselien, gelukkig dat we weer een beetje gewoon konden leven, gelukkig dat we nog gelukkig kunnen zijn.

Gelukkig bestaan er echter ook hulpmiddelen om het ons een beetje gemakkelijker te maken.  Thomas maakte ons aan het lachen door uit te testen op hoeveel manieren je een tildoek kan aan doen voor je de juiste manier hebt gevonden.  Gelukkig konden we hem bij Elselien  daardoor onmiddellijk juist gebruiken.

Gelukkig hebben we vrienden die zomaar een verzorgingstafel in hun tuinhuis hadden staan die we dan mochten gebruiken.  Die vrienden brachten ze dan zelfs nog helemaal van Verrebroek naar Dendermonde.

Gelukkig bestaat er zoiets als ziekenvervoer dat er voor zorgt dat een ziek kind ook eens naar huis kan.  Gelukkig bestaat er onze sociale zekerheid die er mee voor zorgt dat we maar 10 euro per rit moeten betalen.

Gelukkig bestaan er sterke vakes die er dan voor kunnen zorgen dat de wens van Elselien uit kan komen:  nog eens bij moeke in de zetel zitten.

Gelukkig heeft de stad Dendermonde al een beetje geïnvesteerd in toegankelijke voetpaden hier en daar.  Daardoor konden we ook eens naar buiten.

De voorbije drie dagen waren we gewoon… gelukkig.