Deze ochtend sloot opa voorgoed de deur van het leven. Het laatste spel scrabble was gespeeld, zijn vingers zullen de pianotoetsen niet meer beroeren. In de kast zal het puzzelboekje tevergeefs wachten om ingevuld te worden. Zijn mopjes zullen de stilte niet meer doorbreken.
In de plaats daarvan woont hij nu in een hoekje van ons hart en leeft hij voort in de vele herinneringen die we samen hadden.
Vaarwel lieve opa, papa, schoonpapa, het gaat je goed…
De voorbije vier dagen mochten de dochter en ikzelf logeren in Villa Rozerood. Wat was ik blij dat dit bestaat. Alle zorg werd in mijn plaats gedaan en ook ik werd in de watten gelegd. Zelfs de medevakantiegangers hielpen mee om te zorgen dat mijn voet zeker kon rusten. De jongste dochter genoot en vulde haar dagen met bednet, in bad gaan en lezen. Ik had weer heel wat babbels en vond nog een paar goede boeken in het boekenrek.
Nu zijn we weer thuis. Gisteren werd ik in het ziekenhuis verwacht en kreeg ik een loopgips. Het is nu wel de bedoeling om het nog steeds rustig aan te doen (en dat is echt wel moeilijk!) maar aangezien we maandag op vakantie vertrekken, moet er echt wel gewassen en opnieuw ingepakt worden. Gelukkig kan ik hier ook rekenen op de hulp van de andere huisgenoten anders kwam er van rusten al helemaal niets in huis.
Een gebroken voet, het is het einde van de wereld niet, maar van mij mag hij nu wel beginnen genezen. Nog een week of drie gips en dan… hoop ik…
Kleine zus ging vandaag voor het eerst echt naar school. Deze namiddag had ze drie uur praktijkles. Ze had er zich gigantisch op verheugd. Nu was er maar één probleempje, ik kon ze niet terug van school naar huis brengen. Het noodplan werd ingeschakeld en kleine grote zus mocht inspringen. De zus was echter nog nooit op de nieuwe school van onze held geweest, dus bracht ze haar mee weg.
Ze was onder de indruk van de grootte van de school en haar hart brak in honderden stukjes. Ze zag kleine zus helemaal alleen in haar rolstoel die reuzespeelplaats oprijden en wou dat ze mee kon om haar te beschermen tegen al die hoofden die meedraaiden, al die nieuwsgierige blikken. Had ik in het zesde middelbaar gezeten, ik was speciaal voor mijn zus nog van school veranderd… Dit was wat ze ze zei op weg naar de auto en ik smolt helemaal.
Na schooltijd stond ze haar op te wachten, samen reden ze naar huis en kwamen voorbij hun gezamenlijke oude school. Toen ik weer thuis kwam, stond er alweer een taart in de oven en werd ik getrakteerd op blije verhalen over zentangle, verjaardagskalenders, groepswerk en babbels met vriendinnen. Verhalen van een bijna doodgewone vijftienjarige.
Ooit begon ik deze blog met de bewering dat we een heel gewoon gezin waren. Ondertussen weet ik wel beter. Zo gewoon verloopt het bij ons al lang niet meer. Onze held spartelt zich met vallen en opstaan een weg vooruit, onze drie grote schatten kregen verantwoordelijkheden die ze op hun leeftijd niet hoorden te hebben en de echtgenoot en ikzelf… wij leerden leven met een steeds veranderende werkelijkheid. Gemakkelijk is dat niet, niet voor onze held, niet voor onze drie andere schatten en niet voor onszelf. We liepen en lopen nog regelmatig met ons hoofd tegen de muur, we verstaan elkaar niet steeds zoals het bedoeld wordt, maar er is één grote reden waarom we niet met zijn allen kopje onder zijn gegaan. We horen bij elkaar. Zonder elkaar blijft er niets over van onze kracht.
Mensen vinden ons sterk. We worden omschreven als moedig en straf. Bij mezelf glimlach ik dan eens. Ik ben helemaal niet sterk, moedig of straf, vaak heb ik zin om tegen een muur te kloppen of eens hard te gillen. Enkel en alleen door de mensen rondom mij en dan vooral ook de echtgenoot en de kinderen lukt het mij om voort te doen en de moed niet te laten zakken. Ze zijn schatten, alle vijf!
Een dag wordt een week. Eén week worden er twee, twee gaan geluidloos over in drie en voor je het weet, is er een maand voorbij. Zover zijn we nog niet. Week drie is net begonnen, maar we weten wel dat er verlengingen volgen. Het bloed wordt nog dagelijks gecontroleerd en al het vocht dat in en uit gaat wordt genoteerd. Elke dag verschijnen nog een paar artsen aan het bed van Elselien. Als ik eerlijk ben, weet ik ook wel dat ze nog niet in orde is, maar tegenover vorige week zien we wel heel wat verbetering.
Nu hopen we stiekem om met Kerst met ons zessen te zijn. Het zal afwachten zijn. Gelukkig kregen we wel al de verzekering van één van de dokters dat we zeker naar Villa Rozerood mogen. Aangezien daar verpleging is, durven de artsen dat wel aan. Duimen maar dat er weer niets vreemds uit de lucht valt.
Een rustige feestdag. Geen ziekenhuisbezoekjes vandaag. Niets op het programma, veel rust voor onze held, de echtgenoot speelde met de brandweerharmonie op het kerkhof en ikzelf had tijd om nog een nieuw jasje in elkaar te steken voor onze prinses. Plots kreeg ik telefoon, een uitnodiging om wafels te gaan eten bij een tante was welgekomen. Zelfs de grote zussen en broer waren enthousiast. De wafels smaakten en het was fijn om nog eens wat neven en nichten terug. Na een tweetal uurtjes was onze prinses haar pijp uit, maar ook zij heeft genoten van de wafels en het gezelschap.
Plannen is moeilijk als je een ziek kind hebt, vaak valt er iets weg of gaat het gewoon niet, maar de onverwachte uitjes kunnen een dag een mooie glans geven.
De ene dag staat je leven weer even stil en een paar dagen later merk je dat alles toch gewoon verder gaat. De voorbije dagen waren rustig en toch ook goed gevuld. Er stonden geen speciale uitstapjes op het programma ook al wil onze prinses zo graag nog eens terug naar de Efteling. Op dit moment is onze held veel te snel moe voor een daguitstap.
Zaterdagmiddag gingen we samen badkamermeubels kiezen. Eigenlijk is het bedroevend wat er aan aangepaste badkamermeubelen te vinden is. Een enorme toonzaal met de prachtigste wastafels en douches, maar de rolstoelwastafels zitten weggestopt op de eerste verdieping waar je zelfs alleen niet mag komen.
Zondag kregen we bezoek van opa en oma uit Antwerpen. Er was dus tijd voor een potje scrabble en veel bijpraten. Oma maakte er ook eentje heel gelukkig door een hele koelbox omasoep mee te brengen. Onze pruts eet niet veel, maar kan wel genieten van wat ze eet.
Vandaag was het dan nog eens ziekenhuistijd. We hoopten dat de elektronische rolstoel eindelijk af zou zijn, maar jammer genoeg moet er toch nog wat aan geknutseld worden. Hopelijk lukt het om hem tegen overmorgen klaar te krijgen zodat ze aan zee weer wat mobieler is. Ze heeft wel haar manuele rolwagen, maar daar kan ze niet zelfstandig mee rijden. Zo afhankelijk zijn van anderen is moeilijk.
Nu ligt ze alweer in bed naar televisie te kijken. Na het eten werd ze weer zo misselijk en was ze moe.
Morgen is er weer een nieuwe dag… Een dag met tijd om te genieten van elkaar en van het mooie weer.
Vakantie… De voorbije jaren werd de zomervakantie telkens gekenmerkt door onverwachte tegenvallers. Elke keer opnieuw moest de dochter opgenomen worden in het ziekenhuis. De laatste grote vakantie viel zelfs helemaal in het water. Dit jaar hopen we op beter. We dromen van een zomer zonder ziekenhuisopnames en onverwachte onderzoeken. We dromen van een echte vakantie. Ons weekje Villa Rozerood is geboekt. Maar wat doen we met die andere acht weken? Veel mogelijkheden hebben we niet. Onze held is zo beperkt dat er niet veel leuke uitstapjes en verblijven mogelijk zijn. Plots kwamen de twee jongste dochters (die vier handen op één buik zijn) met het idee om te logeren in de Efteling. (of Disneyland volgens de jongste) Eén dagje Efteling is te lang voor Elselien en wanneer we ons bezoek kunnen spreiden en af en toe wat gaan rusten, zou het al veel haalbaarder zijn. Alleen jammer dat alles zo duur is. Meer dan 500 euro voor twee overnachtingen overstijgt toch wel het budget (laat staan voor 4 nachten!). Dochter nummer 2 wil nu mee sparen om het toch te kunnen doen. Speciaal voor haar speciale zus.
De zoon bewondert zijn dappere zus trouwens ook. Dat bleek wel uit een taak voor school. Ze moesten een voorwerp mee brengen dat hen deed denken aan iemand naar wie ze opkijken. De echtgenoot is speciaal terug naar Mespelare gereden om nog een korset terug uit de container te vissen. Daarin plantte de zoon dan een stekje om aan te tonen dat Elselien een overlever is.
De oudste dochter wil ook heel graag meer leren over de verzorging van haar kleine zus. Zo kunnen moeke en vake eens meer weg en kan zij bij Elselien blijven. Ze heeft ook al vaak geholpen nu de echtgenoot zo veel tijd in ons huis moet steken.
Eerlijk? Ik bewonder mijn kinderen alle vier. Stuk voor stuk zijn ze zo bijzonder. De echtgenoot en ik hebben het getroffen met onze schatten!