Straf

Ooit begon ik deze blog met de bewering dat we een heel gewoon gezin waren.  Ondertussen weet ik wel beter.  Zo gewoon verloopt het bij ons al lang niet meer.  Onze held spartelt zich met vallen en opstaan een weg vooruit, onze drie grote schatten kregen verantwoordelijkheden die ze op hun leeftijd niet hoorden te hebben en de echtgenoot en ikzelf… wij leerden leven met een steeds veranderende werkelijkheid.  Gemakkelijk is dat niet, niet voor onze held, niet voor onze drie andere schatten en niet voor onszelf.  We liepen en lopen nog regelmatig met ons hoofd tegen de muur, we verstaan elkaar niet steeds zoals het bedoeld wordt, maar er is één grote reden waarom we niet met zijn allen kopje onder zijn gegaan.  We horen bij elkaar.  Zonder elkaar blijft er niets over van onze kracht.

Mensen vinden ons sterk.  We worden omschreven als moedig en straf.  Bij mezelf glimlach ik dan eens.  Ik ben helemaal niet sterk, moedig of straf, vaak heb ik zin om tegen een muur te kloppen of eens hard te gillen.  Enkel en alleen door de mensen rondom mij en dan vooral ook de echtgenoot en de kinderen lukt het mij om voort te doen en de moed niet te laten zakken.  Ze zijn schatten, alle vijf!

4 gedachten over “Straf”

  1. Ilse jong, ik ben “zwaar gepakt” door je woorden <3 jullie zijn inderdaad een heel hecht en echt verbonden gezin. Daar kunnen velen slechts van dromen.

  2. Klop tegen de muur zoveel je wil het kan echt deugd doen.
    Maar een geweldig gezin hebben jullie echt wel En ja idem zoals hieboven staat daar kunnen velen maar van dromen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *