Vandaag heb ik nog eens een gesprek gehad met dokter Najafi. Het hoeveelste dit is, weet ik niet meer. In elk geval hebben we het bureautje al heel veel langs de binnenkant gezien. Er zijn al heel zware gesprekken geweest met lange stiltes, er zijn al voorzichtige goednieuwsgesprekken geweest en vandaag was het zelfs een hoera-gesprek. De dokter is blij, heel blij zelfs. Ze had nooit verwacht te staan waar we nu staan. Na bijna vier weken durft ze zeggen dat Elselien helemaal uit de gevarenzone is en de kans dat ze er nog terug in komt is wel heel klein geworden. Bij het eerste gesprek heb ik nog tegen de dokter gezegd dat onze dochter een straffe madam is. Vandaag heeft ze dit volmondig toegegeven. Ten eerste heeft ze hen verbaasd door het piepkleine oog van de naald te vinden en er door te kruipen. Nadien bleek dat de hersenschade na drie kwartier reanimeren echt wel beperkt is gebleven. Ook haar hart heeft geen blijvende schade ondervonden en de andere organen hebben het ook zonder kleerscheuren doorstaan. Er was immers veel vrees voor de lever en de nieren. Haar longen zijn trouwens nog het grootste mirakel. De grote klaplongen zijn vanzelf genezen en Elselien is van de beademingstube afgeraakt. De dokter bevestigde vandaag nog eens dat ze echt wel gedacht hadden dat een canulle in de keel niet te vermijden was. Voorlopig is dat spook even weggejaagd.
Wil dat nu zeggen dat alles goed komt, jammer genoeg niet. We blijven met de heel zware beschadiging van het ruggenmerg zitten. Elselien is verlamd tot haar middel en dit komt niet meer goed. Nu niet, morgen niet en nooit meer. Misschien zal er links nog een beetje verbetering te zien zijn, maar het zal niet genoeg zijn om te kunnen stappen. Ook de longen zijn nog altijd een groot probleem. Zonder haar bipap-toestel kan Elselien niet ademen. Hoe lang dit nog zal duren, durft niemand te voorspellen. Het is in elk geval een werk van (letterlijk) een héél lange adem. Dit kan weken, maanden tot jaren duren voor het helemaal goed komt. In het slechtste geval redt ze het nooit zonder dat ding. Ook voor haar voeding is ze volledig afhankelijk van kunstvoeding en machines. Ze willen wel over een paar maanden nog eens proberen of ze nog terug kan overstappen op sondevoeding, maar dit is toekomstmuziek. Nu is ze hier nog veel te zwak voor.
En ondertussen valt al heel voorzichtig en stilletjes het begrip Kids 2. De verhuis zal nog niet voor morgen zijn, maar ons verblijf op IZ zal toch geen maanden meer duren.