Een van de lievelingsdieren van onze held is de dolfijn.  Ze vindt het prachtige dieren en heeft reeds ontelbare documentaires gezien over deze wonderbaarlijke wezens.  Het zijn dieren die veel ruimte nodig hebben.  We waren reeds meermaals in het Boudewijn Seapark, maar eigenlijk zie je ze daar ook niet buitenvrij rond zwemmen.  Nu wil het dat niet zo ver van Swifterband ook een dolfinarium te vinden is.   En wat voor één!  Je vind er dolfijnen, walrussen (en die zijn echt gi-gan-tisch), zeeleeuwen, zeehonden, roggen, hondshaaien en wat nog meer.  Een dag is te kort om alles te bekijken.  Het leuke is dat je vrijwel al deze dieren ook buiten ziet rondzwemmen.   Zelfs de dolfijnen hebben een enorme baai met zeewater tot hun beschikking.

Er is ook een opvangcentrum voor gestrande zeezoogdieren.  De meeste bruinvissen die aanspoelen kunnen terug naar zee, zij die echt te ziek of gehandicapt blijken, kunnen terecht in het dolfinarium.

De dochter heeft de hele dag zich enorm geamuseerd.  Plots was haar kaars echter uit, ze werd bleek en zakte steeds schever.  Nu ligt ze al een paar uur op bed te bekomen, maar liefst van al wil ze morgen gewoon terug naar Harderwijk…

We waren gelukkig ook net terug op de boerderij voor er een enorm onweer los barstte.  De regen viel met bakken uit de hemel en drupte jammer genoeg ook recht de badkamer binnen.  De emmers staan onder het raam en de plassen zijn opgeveegd.  Nu is het hopen dat het vannacht rustig blijft, anders mogen we ons bed maken naast de emmers.

Onze kinderen gaan graag op vakantie… en op kamp… en met vrienden weg… en…  Wij zijn met zes.  Zes personen die voor een gigantische berg was kunnen zorgen.  Eergisteren kwamen er twee terug thuis na tien dagen KSA-kamp.  Gelukkig hebben ze prachtig weer gehad, toch heb ik een paar kledingstukken de toegang tot de wasmachine verboden en de weg naar de vuilnisbak gewezen.  Ik vreesde dat mijn wasmachine al het vuil niet meer verwerkt zou krijgen.  De valiezen zaten echter nog vol met vieze stinkende kleren.

Alles is gewassen en de laatste volle wasmand hangt nu te drogen aan de molen.  En strijken?  Niet van toepassing.  Kleren voor de jeugdbeweging strijk ik niet, nooit gedaan en ben het ook niet van plan.  Na een half uur in het bos zie je dat toch niet meer.

Het voorbije weekend was een weekend waarin het woordje genieten centraal stond.  Dank zij de lieve steun van een aantal neven, nichten, ooms en tantes van de echtgenoot konden we maar liefst vier dagen naar de Efteling met onze held.  Samen met De kleine grote zus, haar vriendin en mijzelf vertrokken we vrijdagochtend met een volgeladen auto richting Kaatsheuvel.  Het weer liet het wat afweten, maar dat kon de pret niet drukken.  We logeerden in een knap appartement in Bosrijk en van daaruit was het maar een paar minuten wandelen naar de ingang van het park.  De twee grote meisjes hebben hele dagen rondgelopen en alle attracties uitgebreid getest, Elselien was heel blij dat ze tussendoor eens kon gaan rusten op bed.  Ze deed de efteling in stukjes van een uur of twee, maar op deze manier was het voor haar te doen.  Op zaterdagavond is ze zelfs na alle optredens in het park, naar de laatste Ravelijnshow geweest om half 11.  Het park was toen immers open tot 12 uur.  De twee dames zijn dan ook een stuk na middernacht terug gekomen.

Jammer genoeg voelde Elselien zich zondag toch weer niet echt lekker en na een half uurtje efteling keerden we alweer huiswaarts.  Gelukkig ging het na de middag alweer een pak beter en kon ze toch nog genieten van het sprookjesbos, monsieur Cannibal, de carrousel, carnavalfestival, de pagode en de aquanurashow.  Het is telkens een hele onderneming om haar in een attractie te krijgen, maar met de hulp van de grote zus lukte het wel.

Maandag zat het er alweer op en na een laatste bezoek aan Pandadroom, de attractie waar we vrijdag ook mee begonnen waren, reden we weer huiswaarts.  Onze voeten waren moe, onze hoofden zaten vol mooie herinneringen en ikzelf was vooral opgelucht dat het gelukt was.

Jammer genoeg was de thuiskomst minder leuk.  Bij aankomst bleek er een auto voor de voordeur te staan, ondanks de gele strepen.  De politie werd dan weer maar eens gebeld, maar blijkbaar waren zij ook al in vakantiemodus.  Na drie kwartier belde ik dan maar een tweede keer.  Bleek dat ze ons vergeten waren!  Uiteindelijk kwam de eigenaar van de auto toch opdagen nadat de politie naar hem op zoek was gegaan en zonder enige deftige verontschuldiging heeft hij zijn wagen toch maar verzet.  Elselien heeft maar liefst anderhalf uur moeten wachten voor ze de voordeur binnen kon!  De auto was trouwens van iemand uit de straat achter ons, iemand die dus heel goed weet dat wij daar wonen en dat er gele strepen staan.  Het excuus dat de strepen niet opgemerkt waren, sloeg dus echt nergens op.

Eens vake thuis was, konden de verhalen verteld worden, alle grappige, blije, leuke en toffe momenten werden verwoord.  En vlak voor het slapengaan kwam de vraag:  wanneer gaan we nog eens?