Het is gelukt, iets voor zeven uur deze avond kwam eindelijk het groen licht van de neurochirurgen om terug te keren naar kids 2. De opluchting was groot, want eigenlijk hadden we er ons al mee verzoend dat het nog een nacht intensieve zorgen zou worden.
Het was in elk geval weer een lange en intense dag. Vanaf negen uur verwachtte Elselien ons al. Samen met de verpleegster heb ik ze dan gewassen en verzorgd. Zo ging het snel vooruit. Nadien hoopten we op een rit naar boven, maar al snel werd ons duidelijk gemaakt dat dat niet zo snel zou gebeuren. Eerst wilde de neurochirurg nog een nieuwe MRI. Pal op de middag was het dan aan haar. De verhuis was weer indrukwekkend. De zuurstoffles moest mee, net zoals de draagbare monitor. De motor van het bed kon er ook nog net bij. En achter het volgeladen bed liep de dokter met de renanimatietas. Gelukkig hebben we die niet nodig gehad.
Eens op intensieve terug, startte het lange wachten. Samen met vake werden er grapjes gemaakt, er werd tv gekeken, een stukje pistolet ging er ook wel in en ook de nintendo, de tablet en de GSM werden ingepalmd. De chirurgen moesten nu eerst de beelden bekijken en pas dan kon de verhuis plaats vinden. Regelmatig werd er vanop het eerste eens gebeld naar de chirurgen, maar ze waren steeds aan het opereren. Pas na zes uur hadden ze even tijd.
In de loop van de dag zag ik Elselien wel steeds beter worden. Deze ochtend was ze nog een hoopje ellende, maar ondertussen kan er toch al weer een lachje af en krijgen we de grapjes ook weer te horen. Morgen gaan we eens op zoek naar een spiegel, dan kan Elselien zelf ook eens kijken naar haar hoofd.
Nu is het nog even bekomen van een drukke dag nadat we vanuit de kamer boven een prachtige zonsondergang konden zien.
