Ik leef dit moment op de adrenaline die ik zelf momenteel in grote hoeveelheden produceer door alle stress en angst. Elselien leeft door de adrenaline die ze vlak na de hartstilstanden zijn beginnen toedienen. Adrenaline is echter een heel gevaarlijk medicijn. Je kan er trouwens ook verslaafd aan raken. Gisteren en vandaag hebben ze dus de toediening langzaam afgebouwd. En het lijkt te lukken. Ze krijgt nog een heel minieme hoeveelheid, dus als de nacht goed gaat, is ze er morgen helemaal van af. Dit is een geruststelling want op deze manier hebben ze weer iets achter de hand wanneer het volgende week weer zou fout lopen.
Elselien heeft bijna de hele dag geslapen. Ze deed af en toe haar ogen open, maar wanneer we haar dan gerust stelden met onze aanwezigheid, sloot ze ze weer. Het enige echte minpunt vandaag was de kiné. Ik had echt de indruk dat deze kiné niet aanvoelde hoeveel Elselien aan kon. Elselien verdraagt heel veel en laat enorm veel toe. De enige voorwaarde is dat je haar uitlegt waarom je het doet en wat je doet. Dat is zelfs nu in deze levensbedreigende situatie niet anders. Ook nu leggen wij en de verpleging alles uit wanneer er iets moet gebeuren. Alleen had deze kiné dit duidelijk zo niet begrepen. Ze negeerde alle signalen van Elselien. We hadden nadien een kind met tranen in de ogen, een ademhalingsbuis die verschoven was en een heel reutelende ademhaling. Gelukkig zijn het morgen weer de kinderkiné’s. Het is alleen maar te hopen dat ze haar vertrouwen in hen niet kwijt is.
Morgen start er een nieuwe week. Een week waarin ze weer zal geopereerd worden, een week vol nog groter stress en angst. Maar hopelijk wordt het ook een week die de start wordt van het herstel. Van rust en vertrouwen dat we op de goede weg zijn.