Zondagmiddag, van achter het raam zie ik de witte wolken die gevolgd worden door grijze. Af en toe verschijnt er een grote vlek blauw en doet de zon haar uiterste best om de wolken te doen verdwijnen. Maar het lukt niet, de wolken zijn met te veel. Er komen vanachter de gebouwen steeds nieuwe. De lucht lijkt wel een metafoor voor mijn eigen gedachten. Kleine zorgen, grote zorgen, fijne momenten, stapjes vooruit en toch weer een domper krijgen. Een zondagmiddag in een ziekenhuis, leeg, lang, doods. Een zondagmiddag van denken, piekeren, wensen en toch weer hopen tegen beter weten in.
Ik leef echt met jullie mee en hoop zo hard op VEEL betere tijden . X
Hartverwarmende knuffel!
Wenste dat ik meer kon doen om die sombere wolken te verdrijven x
Hoop doet leven. Ik hoop je deze week een stevige knuffel te kunnen geven. Gedeelde smart is halve smart….? xxx