Eén kleine paperclip, meer was er niet nodig om de hele mallemolen weer een tandje sneller te doen draaien.  De dochter heeft al heel wat maanden last van een doorligwonde op haar rug.  Dit zorgde zelfs al voor een spoedopname.  We pastten de zitting van haar stoel aan, wisselhouding wordt toegepast en heel wat (verschrikkelijk dure) anti-doorligpleisters passeerden de revue.   De ene week is de wonde mooi dicht, een week later zien we weer een kapotte huid en komt er vocht uit.  Ook het antidecubitusteam van het uz brak er zijn hoofd al over, maar aangezien iedereen het er over eens is dat de oorzaak inwendig is, kunnen ze weinig extra doen.  Deze week was het weer zo ver.  De huid begon weer stuk te gaan en aangezien we toevallig een stel nieuwe spalken mochten gaan passen en ophalen in het ziekenhuis, keek de orthopedist ook eens even naar die vervelende bult.  Hij besloot om toch maar een foto te laten nemen en om exact te weten waar de huid stuk was, plakte hij een paperclip onder de pleister.  Die paperclip toonde duidelijk waar het probleem zit.  Het gevolg is dat we doorgestuurd worden.  Op de kalender staat nu ook een afspraak bij de orthopedisch chirurg.  Waarschijnlijk wordt er toch nog eens geknutseld aan haar rug.  We wachten af, het is begrijpelijker wijze niet iets waar we staan om te springen, maar een voortdurend open wonde die voor infectiegevaar zorgt, is ook geen optie.  Nog een kleine twee weken, dan weten we hopelijk meer.