De dag startte mooi.  Ondanks de grijze wolken waaruit de voorbije nacht duidelijk heel wat regen was gevallen, werd Elselien opgewekt en amper misselijk wakker.  Jammer genoeg deed haar poort het nog steeds niet, dus hebben we de naald er maar weer uit gehaald.  Onze prinses is dan héél uitgebreid in bad gegaan en heeft daar enorm van genoten.  Ondertussen was zelfs de zon al van de partij en konden we genieten van een prachtig blauwe lucht.  Na het bad gingen Nele en ik dan nog eens de poort proberen aan prikken.  De dochter had daar helemaal geen zin in, maar snapte ook wel dat protesteren weinig zin had, prikken zou toch gebeuren.  Ook deze keer lukte het jammer genoeg niet.  Er werd dus weer maar eens telefonisch overleg gepleegd met Brussel en de conclusie was dat we opnieuw de rit mochten maken.  Ik weet niet wie er vandaag allemaal in Brussel moest zijn, maar op de weg bleek het een catastrofe.  De heenrit heeft maar liefst 2 uur en 25 minuten geduurd.  We waren dus al geradbraakt toen we aankwamen.  Elselien kwam in de inkomhal al haar grote vriend dokter Deneyer tegen die haar weer wat blijer kon maken met een nieuwe doos lego.  Ook op de dagkliniek werd ze met open armen ontvangen en kreeg ze onmiddellijk een bed.  Alles werd klaar gemaakt om te prikken, de verpleegster had haar handschoenen aan en toen…  besloot ze om het toch niet te doen.  Ze was niet zeker van de stand van de poort en riskeerde liever niet Elselien onnodig pijn te doen.  Dit konden we zeker appreciëren.  De hulp van één van de oncoverpleegkundigen werd ingeroepen.  Ook zij moest heel lang voelen, maar durfde het wel aan om te prikken.  Jammer genoeg bleek ook bij haar dat dit geen vanzelfsprekendheid was.  Er kwam geen bloed terug en het inspuiten deed duidelijk veel pijn.  Ze probeerde het dan nog eens, maar het was al snel duidelijk dat het ook niet lukte.  Zo stilletjes aan zat iedereen met de handen in het haar.  Elselien niet in het minst.  Zij was door en door verdrietig en huilde dikke tranen van de pijn en het verdriet.  Ze zag het na vijf keer prikken helemaal niet meer zitten.  Het laatste idee was om iemand te laten komen die onze dochter al heel vaak geprikt had, dus werd nu Sara van kids 2 opgetrommeld.  Omdat iedereen ook vond dat Elselien al genoeg had afgezien werd de kalinoxkar ook opgehaald.  Dank zij die kalinox ontspannen de spieren van Elselien en voelt zij ook minder pijn.  Gelukkig lukte het deze keer wel.  Jammer dat we thuis dat wonderspul niet kunnen gebruiken.

Zoals het nu gaat, is het echter niet meer te doen.  Het gemak van die poort is helemaal weg en het aanprikken zorgt voor zoveel stress bij zowel Elselien als bij diegenen die moeten prikken, dat het niet meer verantwoord is.  Er komt dus weer iets bij op het lijstje voor volgende week wanneer ze opgenomen is.  Er moet een oplossing komen voor de poort.

Om iets voor 4 konden we terug vertrekken naar Villa Rozerood.  Om kwart over 6 zijn we toegekomen in De Panne.  Al die mensen die op de middag naar Brussel moesten, reden blijkbaar ook allemaal tegelijk terug richting kust.  Het was een dag met hindernissen.  Dit was niet de leukste dag van de vakantie, maar dit wil zeggen, dat de rest van de dagen alleen maar beter kunnen zijn.

Als afsluiter van een fantastische vakantie moest gisteren de poort opnieuw geprikt worden.  Volgens Elselien zou dit een fluitje van een cent zijn, want moeke had het toch al drie keer goed gedaan.  Ze had er veel vertrouwen in.  Jammer genoeg liep het deze keer toch twee keer mis.  De naald zat niet goed.  Zoals we met haar afgesproken hadden, werd er die avond niet meer geprikt, maar zouden we pas de volgende ochtend nog eens proberen.  Het werd dan maar een nachtje zonder TPN.  Het vocht heeft ze nochtans broodnodig om haar blaas te spoelen, maar er zat niets anders op.  Deze ochtend probeerde ik met nieuwe moed nog eens.  Ik was er zeker van dat ik nu wel goed had geprikt, maar vreemd genoeg kon ik niet inspuiten en ook geen bloed terug trekken.  De dochter zag het ondertussen al een beetje minder zitten.  In plaats van les te volgen met Bednet trokken we dus weer maar eens naar Brussel.  Daar werden we met open armen ontvangen.  Ze wilden wel even tijd maken om te prikken.  Het draaide anders uit.  Ook toen de verpleegster een poging had gewaagd, kwam er niets uit en ging er evenveel in.  Dit begon een probleem te worden.  Zij was er immers ook van overtuigd dat ze goed had geprikt.  Vanaf dan begon er een over en weer getelefoneer met de artsen.  Nog een nacht zonder vocht was geen optie.  Er werd al gesproken over een opname en een operatie om een nieuwe poort te plaatsen.  Voor alles geregeld werd, zouden ze nog één maal proberen om te prikken terwijl de dokter er bij was.  Zo kon ze zien wat er fout liep.  Deze keer gebeurde het prikken gelukkig onder kalinox.  Het ongelooflijke gebeurde, plots kwam er wel bloed en kon er ook gespoeld worden.  Ik heb nog nooit zoveel opluchting gezien op de gezichten van de mensen rondom mij.  Waarschijnlijk zag ik er even opgelucht uit.  Wat er precies aan de hand was met de poort weten we echter niet.  Deze avond sloot ik de TPN aan , maar tot mijn grote verbijstering kwam er weer niets en kon ik ook niets inspuiten.  Na een paar keer proberen, kwam er dan toch beweging in en is het aansluiten gelukt.  Nu is het hopen dat de voeding de hele nacht kan lopen zonder dat de pomp in alarm gaat.

In het ziekenhuis maakte ik ook kennis met een mama wiens blog ik al een tijdje volg en zij volgt ook giraffenvlekjes.  Het was fijn om elkaar eens in het echt te spreken.  Het zou nog leuker zijn natuurlijk als dat niet in een ziekenhuissetting zou plaats vinden, maar met allebei een zorgintensieve dochter is dit natuurlijk wel de plaats waar je de meeste kans maakt om mensen te leren kennen.   We hadden een toffe babbel en dit maakte het wachten weer wat aangenamer.