De vorige nacht was vrij goed.  Enkel de longen deden plots moeilijk omdat er heel veel productie van slijm was.

Overdag was het een stuk rustiger dan gisteren.  Er waren geen spannende uitstapjes of dringende ingrepen.  Vandaag was een dag van bekomen, rusten, en… wakker worden.  Deze ochtend waren ze begonnen met haar weer op te warmen.  Daarom wilden ze ook kijken hoe ze zou reageren als ze wakker wordt.  Is ze te onrustig kunnen ze nog steeds haar opnieuw sederen (=in slaap brengen)  Elselien bleef echter meestal vrij rustig.  Ze kan reageren op vragen waar je ja of nee moet op antwoorden en doet dit dan door met de ogen te knipperen of heel voorzichtig ja te knikken.  Ze blijft echter nog steeds verdovende middelen krijgen en die hebben als voordeel en als nadeel dat ze alles vergeet.   Ze voelt pijn, maar geeft zelf aan dat het te doen is.  Ook toen het koudedeken van haar verwijderd werd, had ze het heel moeilijk omdat ze toen lang op haar zij moest liggen en de pleister veranderd moest worden.  (leuk voor mij:  ik mocht er bij blijven en een ietsiepietsie helpen!)  10 minuten later is ze dit gelukkig alweer vergeten.  Het snelle vergeten wil echter ook zeggen dat ze de goede dingen vergeet.  Haar handen liggen vastgebonden om er voor te zorgen dat ze geen enkele drain los trekt.  Telkens wanneer ze begint te trekken, leg ik haar uit waarom ze vast ligt.  Ze snapt dit dan en legt haar hand ook weer neer.  Jammer genoeg is ze enkele minuten later dit al vergeten en mag ik het opnieuw uitleggen.  Ze wil ook weten waarvoor alles dient.  Ik heb dus heel wat keren hetzelfde mogen vertellen.  Dit deed ik met veel plezier.  Ik kan me voorstellen dat de omgeving waar ze nu in ligt heel beangstigend overkomt als je niet weet hoe je daar terecht bent gekomen.

Onze straffe meid blijft echter de artsen en het verplegend personeel verbazen (en nu in de positieve zin!)  Ze doet het relatief goed, beter zelfs dan wat ze verwacht hadden.  Als ze zo blijft voortdoen, zouden ze haar maandag of dinsdag terug opereren om alles af te werken.  Deze boodschap was voor ons heel dubbel.  We zijn héél blij dat ze de goede kant op gaat, maar langs de andere kant boezemt het idee dat we ze weer moeten laten gaan enorm veel angst in.  Toen ik dit ook aan de chirurg vertelde, keek hij en zei heel eerlijk:”mij ook, maar we gaan ontzettend ons best doen”

Nu slaapt ze weer, onder de dromenvanger die we van de zus moesten ophangen aan haar bed.

Het blijft kritiek maar stabiel, maar heel langzaam raken we toch een beetje verder weg van de afgrond.

Het is een moeilijke dag geweest.  Toen ik deze ochtend rond half 5 wakker werd, durfde ik niet naar IZ te bellen.  Ik was bang om iets fout te horen.  Vanaf  9 uur mogen de ouders en de broers en zussen al binnen.  Peter stond me al op te wachten samen met Thomas.  Jammer genoeg mochten we niet onmiddellijk binnen en na even wachten werd duidelijk waarom.  Elselien was heel onstabiel geworden.  Zij had enorme bloeddrukschommelingen.  Het ging heel snel van enorm laag tot heel hoog.  De artsen stonden nu voor de uitdaging om uit te zoeken hoe dit kwam, wat dit was echt niet goed.  Het gevaar bestond dat haar hart het weer zou laten afweten.  In de voormiddag is de cardioloog nog langs geweest.  Gelukkig kon die ons al gerust stellen.  Nadien is er een CT-scan gemaakt.  We zijn met een héél klein hartje terug gegaan naar IZ na afloop van de scan.  We wisten dat de kans er in zat dat er iets ernstig mis was in de hersenen.  Toen we weer maar eens naar het bureautje mochten komen voor een gesprek gierden de zenuwen door mijn lijf.  De arts kwam af met thee, koffie en koekjes en …  met een brede glimlach.  De scan had uitgewezen dat er in de hersenen niets zwaar problematisch aan de hand was.  De schommelingen kwamen van ergens anders.  Ze vermoedden toen dat de oorzaak wel eens een niet supernauwkeurige pomp zou kunnen zijn.  De adrenaline wordt heel langzaam continu toegediend in heel precieze hoeveelheden.  Wanneer de pomp af en toe eens een fractie van een seconde hapert, kan dit voldoende zijn om de problemen te veroorzaken.  De pomp is dan voorzichtig gewisseld (de wissel duurde ook zowat een uur) en langzaam aan verdwenen ook de enorme schommelingen.

Jammer genoeg stak er dan al een volgend probleem de kop op.  Door het vele vocht van de voorbije dagen, kreeg Elselien het moeilijk om dit te verwerken.  Dat vocht moet ergens naartoe en het was zich al aan het verzamelen in en rond de longen, maar vooral ook in de buikholte.  Om ergere problemen te voorkomen, is dan besloten om nog een drain te plaatsen in de buikholte.  Dit heeft ook nog een uur of twee geduurd, maar het resultaat was spectaculair.  Haar dikke gezwollen buik is weer helemaal weg.  De drain blijft nu zitten om de rest nog af te voeren.

Op dit moment kunnen we weer voorzichtig zeggen dat na een heel kritieke dag de toestand weer veranderd is naar een kritieke maar stabiele toestand.  De arts is hoopvol de nacht ingegaan en daar trekken wij ons ook aan op.  Morgen gaan ze stilletjes aan Elselien weer beginnen opwarmen.  Het zal een dag of vier duren voor ze weer helemaal op temperatuur is.  Dan zullen we nog meer zien.  Afwachten dus maar weer en heel voorzichtig hopen…

De voorbije nacht heeft Elselien het nog een paar keer moeilijk gehad, maar sinds een uur of zes blijft haar bloeddruk redelijk stabiel.      Ze hangt nog steeds aan acht pompen met medicijnen en vocht en ook alle drains, sondes en katheters zijn nog aanwezig.

Toen we deze ochtend bij haar kwamen, was ze vrij onrustig.  De sedatie is toen verhoogd en nu kan ze weer rustig bekomen.  De chirurg vertelde mij ook dat hij een klein beetje goed nieuws had.  Elselien beweegt haar armen.  Ook de reflexen aan haar armen kunnen uitgelokt worden.  Haar benen doen echter helemaal niets.  Op dit moment is ze dus verlamd aan de onderste ledematen.  Of dit blijvend is of niet, kunnen ze ons nu nog niet zeggen.  Het kan zijn dat de verlamming komt door een zwelling en dan zou het kunnen goed komen.

Deze namiddag gaan ze nog proberen een EEG te maken van de hersenen.  Hopelijk krijgen we deze keer echt goed nieuws.  Heel voorzichtig blijven we hopen, maar het is zo moeilijk na al die tegenslagen.