De punctie van gisteren was uitgesteld omdat mevrouw prinses te weinig bloedplaatjes had. Ze kreeg de voorbije nacht dus een halve liter plasma extra. Deze ochtend vroeg, vulde de verpleegster heel stilletjes nog een buisje bloed en stuurde dit naar het labo. Jammer genoeg bleek de stollingsfactor nog steeds te laag om de punctie veilig te kunnen doen, maar na een spoedoverleg tussen radioloog, zaalarts en chirurg werd besloten om nog maar eens een halve liter plasma bij te geven. Een deel daarvan zou ze dan krijgen tijdens het onderzoek.

Het bed werd losgekoppeld, de zuurstoffles hing klaar, de monitor moest mee, alle pompen en infuusleidingen werden aan het bed geklemd, de bi-pap vond een plaatsje naast haar hoofd en de noodzakelijke knuffels werden stevig vast gepakt. Na een dosis temesta vertrok een halve verhuiswagen naar de afdeling radiologie. 

Daar mocht onze held de transfer maken naar de scanner, maar samen met drie lieve verpleegkundigen is het tamelijk goed gelukt. Dochterlief voelde zich zo op haar gemak dat ik zelfs niet moest blijven en de krant mocht gaan halen. Een drie kwartier later werd ik weer binnen geroepen en lag een ontspannen dochter al te wachten. Haar buik voelde veel minder strak en de ademhaling ging vlotter dank zij wat er uit de buik was gehaald. De hele namiddag zagen we een ontspannen prinses die zonder extra zuurstof en zelfs een tijd zonder ademhalingsondersteuning kon. 

Ondertussen krijgt ze het, ondanks het permanent spoelen van de buikholte terug moeilijker. De koorts komt weer op en ook de pijn laat zich voelen. Toch laat de voorbije namiddag ons zien dat een klein stapje vooruit toch mogelijk is. En wanneer dan nog eens iemand op bezoek komt waarmee ze zoveel mooie momenten heeft beleefd en hij zijn gitaar mee brengt, verschijnt er toch weer een brede glimlach.