De dochter heeft al een paar keer een dikke voet en een dik been gehad. Een paar maanden geleden bleek ze plots opnieuw een trombose te hebben. Er werden elke dag spuitjes gezet en ze stapte in een medicatiestudie. We waren op de goede weg. De stolsels verdwenen en het been was weer een gewoon been.

Tot enkele weken geleden. We belandden met een van pijn huilende meid op spoed. Een trombose werd uitgesloten, maar wat het wel was, bleef een raadsel. De voet was na een paar uur weer tot zijn normale omvang geslonken.  Vorige week was het weer prijs. Deze keer duurde het bijna twee dagen, maar plots was het ook weer voorbij. Vandaag begon het weer. Toevallig waren we in het ziekenhuis voor controle. Helemaal gerust was de hematoloog niet en omdat de trombosemarkers in het bloed verhoogd waren volgde tot groot verdriet van onze prinses, opnieuw een echo. Er was geen bloedklonter te vinden. Toch konden we niet zomaar naar huis. Onze held blijkt lymfoedeem te hebben. Het lymfevocht in haar rechterbeen raakt niet meer afgevoerd. Waarom dit nu plots zo is, weten die slimme artsen niet, maar wat ze wel weten is dat het programma van de dochter nog wat voller komt te zitten. De kinesist mag elke dag lymfedrainage komen geven.

Onze emmer wordt steeds wat voller, onze draagkracht wordt nog wat meer op proef gesteld, maar vooral, bij onze held zakt de moed soms in haar schoenen. Het ene probleem is nog niet opgelost of het volgende biedt zich al aan. Even rust zou haar en ons nochtans echt wel deugd doen.