Plots is het op.  De zakken energie zijn leeg, de moed is spoorloos verdwenen en het optimisme is ook even zoek.  Ik ben moe, zo ontzettend moe.  Niet omwille van het zorgen voor onze held, maar vooral omwille van de vele zorgen.  De hersenen stoppen nooit met draaien.  Af en toe zou ik zo graag mijn hoofd even af kunnen zetten zodat ik eens niet denk.  Daarnaast komt ook nog de fatale datum steeds dichterbij.  Het is een datum die me nu nog steeds angst inboezemt.  12 mei zal voor altijd een bibberdag blijven.

De voorbije dagen hebben we nochtans kunnen genieten van de energie van de zon.  We huldigden ons nieuwe huis in met een eerste barbecue met fantastische vrienden.  Zelfs de dochter genoot op haar manier mee en de andere kinderen vonden het te gek om zo nog eens samen te zijn.  We kijken uit naar het moment dat we er echt zullen wonen.

Zaterdag konden we dan ook onze tweede auto verwelkomen dank zij het warme hart van voor ons totaal onbekende mensen die ooit vanuit hun verdriet toch een ongelooflijk mooi gebaar hebben gesteld.  Hun aangepast auto gaven ze gratis door aan een gezin dat hem kon gebruiken.  De enige voorwaarde was, dat hij zou doorgegeven worden als hij niet meer nodig was.  Zo is hij bij ons gekomen.  Wij zijn gezin vier dat er mee zal rijden en hopelijk kunnen we er nog heel lang mee rondtoeren.  Onze held vindt hem in elk geval fantastisch.  Nu nog vinden hoe we de radio moeten programmeren…  Qmusic is niet echt mijn ding heb ik ontdekt.

Ondertussen probeer ik er toch maar het beste van te maken.  Ik moet wel.  Hopelijk vind ik binnenkort weer wat meer rust in mijn eigen hoofd.