Het was weer eens een drukke dag. De ochtenden zijn veel te kort voor Elselien. Ze moet ontbijten, wordt dan gewassen en krijgt nieuwe lakens. De kinesist komt ondertussen ook al eens kijken, maar belooft dan dat ze later terug zal komen. De psychologe springt binnen, de kinesist is terug om IPV te doen en in de stoel te zitten. Dan komt de uroloog nog eens binnen, de gastro-enteroloog komt één van zijn meest favoriete (en voor kopbrekers zorgende) patiëntjes bezoeken en plots is het alweer tijd voor het middagmaal. Jammer genoeg is ze dus vandaag niet naar de speelzaal kunnen gaan.
Na de middag mocht Elselien nog eens op stap. De afdeling urologie verwachtte haar. Om er naar toe te gaan, werden we opgehaald door iemand van de logistiek die zorgt voor patiëntenvervoer. Het onderzoek verliep vrij vlot en bevestigde vooral wat de artsen reeds vermoedden. We zullen onze verpleegtechnieken dus nog maar wat uitbreiden . Voor de terugreis vroeg de dokter of we zelf met het bed wilden rijden. Daar draaien we onze handen niet meer voor om. Peter duwde het bed en zorgde dat de infuuspaal mee was en ikzelf mocht weer sturen. We zijn heelhuids terug op de kamer geraakt zonder de muren en deuren af te breken en voor de matras van Elselien plat was (ze ligt op een wisseldrukmatras en dat werkt op elektriciteit) Even later kreeg ze nog bezoek van haar oude orthopedist en ook de huidige orthopedist kwam nog langs. Hij gaf nu wel een verklaring voor de hevige pijn die Elselien voelt als we haar draaien of in haar stoel zetten. De ribben zijn niet gewoon los gemaakt, maar er is ook een stuk van tussen genomen en ze hebben een nieuwe plaats gekregen. Geen wonder dat dit zo een zeer doet. Eigenlijk zijn dit allemaal gebroken ribben met spierverrekkingen. De echtgenoot weet uit ondervinding dat zelfs maar 1 gekneusde rib vreselijk veel pijn kan doen.
Voor de rest wordt onze dochter steeds meer de Elselien van vroeger. We zien tussen de trieste buien almaar vaker een brede lach en een kleine grapjas. Ze lag in elk geval strijk van een heel flauw mopje van nonkel Raf (en ondertussen kent het hele kinderziekenhuis het al denk ik): Het heeft een mijter op en zit op café: pinterklaas. Hahaha!