Hoeveel kan er nog bij?  De lieve meter van onze held kroop door het oog van de naald.  Heel langzaam komt ze er weer een beetje boven op.  De dochter haar gezondheid scoort momenteel ook geen hoge toppen.   We maken ons zorgen.

Vandaag kreeg ik telefoon van opa.  Kleine oma voelt zich al een tijd niet meer goed en vandaag kreeg haar pijn en ziek zijn een naam.  Een mokerslag valt er bij in het niets.  We zijn er niet goed van.  Weer een nieuw gevecht terwijl de vorige nog bezig zijn.

Mijn hoofd loopt over, de moed zakte me even in de schoenen, maar we moeten door gaan.  Samen met de lieve meter, kleine oma en onze superheld gaan we er voor.  Samen moet het lukken!

Zondagmiddag, van achter het raam zie ik de witte wolken die gevolgd worden door grijze.  Af en toe verschijnt er een grote vlek blauw en doet de zon haar uiterste best om de wolken te doen verdwijnen.  Maar het lukt niet, de wolken zijn met te veel.  Er komen vanachter de gebouwen steeds nieuwe.  De lucht lijkt wel een metafoor voor mijn eigen gedachten.  Kleine zorgen, grote zorgen, fijne momenten, stapjes vooruit en toch weer een domper krijgen.  Een zondagmiddag in een ziekenhuis, leeg, lang, doods.  Een zondagmiddag van denken, piekeren, wensen en toch weer hopen tegen beter weten in.

Ik ben jaloers.  Vandaag kwam het besef keihard binnen.  We waren op bezoek en hadden daar een fijne babbel en plots besefte ik dat ik jaloers was op hun leven, of beter gezegd op één aspect van dat leven.   Ik gunde hen van harte hun reisjes en uitstapjes, hun mooie huis, hun geluk.  Wij maken ook fijne uitstappen (zoals het bezoekje deze middag), over een paar maanden zitten we ook in een prachtwoning, we hebben een  mooi en gelukkig gezin.  Daar ging het dus niet over.  Wat ik voelde, was een steek van verdriet.   De man in huis ging samen met de zoon die namiddag nog naar Antwerpen, het dochtertje was op stap met haar nonkel en plots besloot de vrouw in huis dat ze eigenlijk wel mee wou.  Het moment dat we wilden vertrekken omdat de dochter moe werd, deed ze haar schoenen aan en bijna gelijktijdig zijn we vertrokken.

Gewoon kunnen besluiten om iets te gaan doen, geen voorbereiding, niet moeten nadenken of je alles mee hebt, je niet moeten afvragen of het niet te ver of te vermoeiend is…  Ooit konden we het ook en nu… Heel even pikte het…

In De Panne hebben ze verschillende soorten strandrolstoelen.  Die kan je als persoon met een beperking gratis ontlenen, alleen staat er in alle folders dat je in het hoogseizoen best even belt om er eentje te reserveren.  Omdat de jongste dochter al bijna twee jaar niet meer op het strand geweest is, leek het ons fijn om dit deze ochtend als het nog niet te warm was eens te proberen.  Sarah van Villa Rozerood belde gisteren en alles was in orde.  Om tien uur konden we de rolstoel gaan halen.  Onze held keek er naar uit, een echte strandwandeling.   De teleurstelling was echter groot.  We troffen aan de redderspost een ontzettend onvriendelijke man die ons nogal bot mee deelde dat die dingen pas vanaf half 11 konden ontleend worden.  Dat reserveren was trouwens ook grote onzin.  Dit kon niet volgens hem.  De traantjes bij de jongste zaten heel hoog.  Zij kon niet eerst nog minstens een half uur wachten, dan gaan wandelen en dan nog eens terug naar de villa.

Sarah gaat een kwade mail sturen.  Dit is geen manier van werken.  Het is niet omdat je een persoon met een beperking bent dat er zo met je voeten kan gespeeld worden.  Net voor deze personen zijn afspraken en duidelijkheid zo belangrijk.  Op dit moment overheerst vooral de teleurstelling en de pijn om te zien dat je al zo beperkte kind weer niet kan doen wat het wil enkel en alleen door het onkundig zijn van anderen.

We zijn thuis en toch vind ik geen rust.  In mijn hoofd zit het vol zorgen en vragen.  Vaak zijn het vragen waar er bijna geen antwoord op te vinden is.  Waarom loopt het toch steeds allemaal zo moeizaam?  Wat staat er haar en ons nog allemaal te wachten?  We hadden zo gehoopt toen we in oktober thuis kwamen dat het beter zou gaan.  Ondertussen lag onze held het voorbije half jaar alweer twee volledige maanden in het ziekenhuis en waren we daar nog een dag of tien ambulant.  Op die zes maanden hadden we vier opnames en gingen we daarvan twee keer via spoed binnen.

Ook de zorgen worden er niet minder op.  Zorgen om het huis, om de examens, om Elseliens gezondheid, haar schoolloopbaan, haar toekomst…  Bevorderlijk voor een goede nachtrust is het allemaal niet.

Het wordt tijd dat we er nog eens tussenuit kunnen om de batterijen op te laden…