Plots fladderen op het scherm tientallen vlinders voorbij.  De ene na de andere profielfoto verandert in zo een fascinerenden mooi schepseltje.  Eén iemand had een idee en iedereen deed mee.  Het is ongelooflijk om te zien hoeveel mensen meeleven.

Gisteren stond de wereld weer even stil.  Terwijl op straat nog kinderen joelend voorbij fietsten, kwam er een verschrikkelijk bericht binnen.  Eén van de Villa Rozeroodvriendinnetjes van de dochter was overleden.  Ze vonden het super om samen te knutselen en konden elkaar verhalen vertellen die niemand mocht horen.  Ze waren op twee weken na exact even oud.  Ze kregen allebei het leven niet cadeau, ze moesten knokken maar telkens overwonnen ze de tegenslagen.  Tot nu, vlieg weg lieve Naomi, tot boven de wolken. Vlieg weg van de pijn en het verdriet.  Vlieg naar de zon en de sterren, vlieg en vertel de andere vlinders en de bloemen hoe graag je gezien was.

Er staat weer een extra ster aan de hemel.  Lieve Eva is zonder mama, broer en zus verder gegaan.  Ze heeft het niet makkelijk gehad, maar heeft zestien jaar geleefd in een gezin waar ze zichzelf mocht zijn en waar er van haar gehouden werd.

Wanneer je het nieuws krijgt dat weer één van de Villa Rozeroodgezinnen verder moet met een grote leegte, besef je plots weer heel goed hoe kwetsbaar sommige bijzondere kinderen zijn.  Het zet je weer met beide voeten op de grond en het doet je nadenken over je eigen situatie.  We weten dat onze held al een paar keer gebalanceerd heeft op het randje, maar momenteel doet ze het vrij goed.  Echter op een dag zoals vandaag, gaan mijn gedachten weer met mezelf op de loop en ben ik blij dat ik haar nog eens een extra knuffel kan geven.

Lieve Eva, waar je ook bent, het ga je goed…