Deze namiddag kwamen we thuis met een hoop goede adviezen en een lijstje nieuwe afspraken. Maandag worden we al terug in het ziekenhuis verwacht, maar eerst werden we vandaag verwend door één van mijn broers en zijn vrouw. Zij zorgden voor fijn gezelschap en heel lekker eten. Zo is het echt plezant thuis komen. Zo in de watten gelegd worden, geeft opnieuw moed en energie voor de komende weken.

Dank je wel lieve broertje en schoonzusje, we hebben er van genoten.

Soms vragen mensen wat dochterlief zoal doet om haar dagen te vullen tijdens de vakantie en in het ziekenhuis. Ze kan immers niet zomaar even de deur achter zich dicht trekken om met vrienden op stap te gaan want een uitstapje vereist hier een nogal grondige planning. Gelukkig zijn er nog genoeg andere zaken waar ze blij van wordt.

In eerste instantie leeft ze in een tijd waarin de media een grote rol spelen. Boeken, films, series op netflix en ketnet zijn bezigheden waar je geen benen voor nodig hebt. Zelfs in bed zijn deze prima uit te voeren.

Daarnaast knutselt ze. Glitterkaarten, foamklei, graveren in hout, tekenen, haken, … het zijn bezigheden  waar ze uren mee kan vullen. Haar kamer staat dan ook vol met afgewerkte beeldjes en doosjes.

Eén hobby steekt echter met kop en schouders boven alles uit. Ze is gek op lego. Duizenden blokjes zijn het huis al binnen gekomen. En waren het in het begin nog de legodozen van friends en creator, dan zijn het nu de dozen van architecture en creator expert. Ze bouwt hele straten en vult langzaam aan kasten vol huizen, want afbreken… dat vindt ze zonde… Jammer dat het grote legoland in Denemarken zo ver weg is

Het is gelukt. Na vierenvijftig dagen mochten we de auto weer volladen met alle nieuwe knutselwerkjes, de vuile was, de spelletjes, een hele hoop kussens en natuurlijk de knuffels die overal mee moeten. Daarnaast stapelden we in de koffer nog vier grote dozen met voeding en medicatie en toen pastte net onze prinses er nog bij.

We zijn zo blij dat we terug thuis zijn. De ruimte, het gezelschap, het ’s avonds buiten kunnen zitten, de voorbije acht weken kon het niet. En ook al werden we in de watten gelegd door al die lieve verpleegkundigen, we misten de rest van ons gezin. Nu gaan we genieten, genieten en … genieten.

Hier ten huize giraffenvlekjes leven we met zes samen.  Dat wil zeggen dat er hier ook twaalf voeten in huis zijn.  Die twaalf voeten komen met elk één schoen natuurlijk niet toe.  Zeker niet als er hier een kleine grote zus rondloopt die haar schoenverslaving nog net in de hand kan houden.  Er zijn hier rubberlaarzen, sneeuwlaarzen, winterlaarzen en enkellaarzen, we hebben geklede sandalen en iets minder geklede exemplaren.  Op het schoenenrek vind je ook sportschoenen, loopschoenen, stapschoenen en zelfs crocs.  Er staan pumps en ballerina’s naast de pantoffels.

De jongste dochter heeft echter niet zo veel keuze.  Er is één paar schoenen en ze heeft twee stellen woodypantoffels.  Om toch buiten te kunnen heeft zij echter wielen.  Wielen onder een elektronische rolstoel, wielen onder een manuele rolstoel, wielen in verschillende maten onder de fietsbuggy, piepkleine wielen onder de statafel en wielen onder het staptoestel.

Alleen jammer dat die wieldingen niet ook op het schoenenrek passen.  Misschien moeten we toch maar een extra garage voorzien?