We genieten in het kwadraat in ons geliefde Villa Rozerood. Na die drie beangstigende maanden voelt het aan alsof we een stukje thuis komen. we zijn hier met open armen en een warm hart ontvangen. Iedereen staat klaar om ons te ondersteunen in de zorg en de opvang van Elselien en ons hele gezin. Ook de andere gezinnen leefden mee met ons verhaal. Wijzelf vinden het soms nog onwerkelijk dat we hier kunnen en mogen zijn. We moeten ook nog hard zoeken hoe we de zorg georganiseerd krijgen. De GSM is geprogrammeerd om bij elke medicatiegift alarm te geven, de verpleging helpt mee met het verzorgen en in bad steken (zalig, na drie maanden enkel een bedbad te hebben gekregen). Ze waren hier zelfs zo voorziend dat er een bed gehuurd is voor Elselien bij de thuiszorgwinkel speciaal voor onze dochter zodat ook zij kan deelnemen aan het leven in de Villa. Zo kon ze gisteren met het bed naar buiten en mee bloembakken vullen, knopenboompjes maken, pareltjes boetseren en windmolentjes vouwen.
Vandaag gingen we ook een langs de winkelwandelstraat van De Panne. Dit was ook voor het eerst sinds de operatie dat de dochter echt de straat op ging. Ze is met een spiksplinternieuw paar sandalen terug gekeerd. Door haar spalken zijn haar voeten op wonderbaarlijke wijze twee maten groter geworden. De namiddag was het uitrusten in de tuin en nadien nog cupcakes versieren. Zelfs dat is met enige creativiteit mogelijk vanuit het bed. Ze waren lekker!
Ook Annelies heeft hier de tijd van haar leven. Ze is de ideale babysit voor de kleintjes, klimt eindeloos de glijbaan op met een jongetje dat niet kan stappen, ligt te chillen in de grote schommel, hang languit in de zetel met de andere tieners, heeft eindeloos veel tijd nu om de meest maffe kampverhalen te vertellen aan tafel en geniet van het weer samen zijn.
Elselien geniet ook, maar toch is het voor haar niet steeds makkelijk. Gisteren had ze even een moeilijk moment. Ze huilde dikke tranen. Het is voor haar steeds duidelijker wat ze niet meer kan. Ze wil zo graag weer zijn zoals de andere kinderen en ook van de glijbaan glijden, in de zandbak spelen, zelf even iets gaan halen. Ze wil zo graag weer kunnen stappen. Het is moeilijk voor ons als ouders om daar een antwoord op te kunnen geven. Het enige wat je op die moment kan doen is haar een stevige knuffel geven, ook al zou je zo graag een goed willen vloeken. Gelukkig staan we er ook op die momenten niet alleen voor en helpen al die lieve mensen van Villa Rozerood mee om weer een lach te toveren op Elseliens gezicht.
