Maandelijks archief: september 2016

bednet, school

teleurgesteld

4 reacties

De jongste dochter is heel leergierig.  Ze vindt het super om les te krijgen en gaat echt graag naar school.  Ze is hier thuis eigenlijk de meest voorbeeldige leerling.  Zelfs toen ze in het ziekenhuis lag, maakte ze examens mee en wanneer ze zit te wachten op bednet, start ze zelf al met haar oefeningen.

Nu is ze echter zwaar teleurgesteld en verdrietig.  We zijn vandaag 12 september en nog steeds is de school niet klaar om bednet op te starten.  Op 2 september maakte ik afspraken met de klastitularis, de zesde zat de dochter klaar.  Na een half uur belde ik de school en het zou in orde komen.  We zagen die dag geen bednet in de klas.  Op woensdag ging onze held zelf naar school en had ik weer een overleg, deze keer met de graadcoördinator.  Afspraken werden weer gemaakt, mijn telefoonnummer werd nog eens doorgegeven.  Donderdag zat ze weer tevergeefs te wachten, net zoals vrijdag.  Die namiddag kwam de TOAH- leerkracht aan huis.  Zij ging het nog eens doorgeven dat er eentje er naar uitkeek om te kunnen starten.  Zondagavond kreeg ik een berichtje van de klastitularis dat ze alles nig eens had doorgegeven en deze ochtend… niets…

Hoe hou je een kind gemotiveerd?  Hoe zorg je er voor dat ze niet afhaken?  Niet op deze manier in elk geval.

zorgen

jaloers

2 reacties

Ik ben jaloers.  Vandaag kwam het besef keihard binnen.  We waren op bezoek en hadden daar een fijne babbel en plots besefte ik dat ik jaloers was op hun leven, of beter gezegd op één aspect van dat leven.   Ik gunde hen van harte hun reisjes en uitstapjes, hun mooie huis, hun geluk.  Wij maken ook fijne uitstappen (zoals het bezoekje deze middag), over een paar maanden zitten we ook in een prachtwoning, we hebben een  mooi en gelukkig gezin.  Daar ging het dus niet over.  Wat ik voelde, was een steek van verdriet.   De man in huis ging samen met de zoon die namiddag nog naar Antwerpen, het dochtertje was op stap met haar nonkel en plots besloot de vrouw in huis dat ze eigenlijk wel mee wou.  Het moment dat we wilden vertrekken omdat de dochter moe werd, deed ze haar schoenen aan en bijna gelijktijdig zijn we vertrokken.

Gewoon kunnen besluiten om iets te gaan doen, geen voorbereiding, niet moeten nadenken of je alles mee hebt, je niet moeten afvragen of het niet te ver of te vermoeiend is…  Ooit konden we het ook en nu… Heel even pikte het…

benefiet

mogen we?

1 reactie

Vlak na de operatie die zo fout is gelopen, kregen we reeds de vraag van mensen uit onze omgeving of ze iets mochten doen voor onze dochter.  We hielden de boot wat af.  We zouden wel zien, misschien kwam het wel nog goed, er zijn zoveel kinderen die hulp nodig hebben, we willen niet bedelen,…  Er waren zoveel redenen om het even niet te doen.  De dagen werden weken en de weken werden maanden.  De zorg minderde niet, we liepen tegen heel wat problemen aan, het huis paste niet meer, we hadden zoveel extra’s nodig.  En toen kwam opnieuw de vraag of er iets mocht georganiseerd worden.  We twijfelden, maar uiteindelijk gaven we ons fiat.  Een huis verbouwen kost geld, een huis verbouwen tot een volledig aangepast huis kost héél veel geld, hetzelfde verhaal heb je met een fiets, een rolstoelfiets is duur, verschrikkelijk duur, net zoals een prikkar of een toegankelijke tuin.

De vraag kwam van een nicht van de echtgenoot en op bijna hetzelfde moment dacht ook één van zijn oud-collega’s aan ons.  Wij brachten die twee samen en de samenwerking werd een feit.  Ze startten zelfs een facebookpagina die vernoemd is naar deze blog.  We zijn benieuwd, wie zin heeft, mag altijd eens op deze pagina gaan kijken.

bang, infectie

angst

3 reacties

Het is een tijd geleden dat ik nog iets schreef.  Ik vond de moed niet om iets neer te pennen.  Na een fijne vakantie werd er twee dagen keihard gewerkt om het oude huis netjes te kunnen overdragen.  Tijdens die twee dagen moet ik echter gestoken zijn door één of ander beestje op mijn neus.  Nu had ik de pech dat dit exact op een puistje was.  Dit is heel zwaar beginnen ontsteken.  Blijkbaar was dit echt geen goede plaats.  De dokter liet me onmiddellijk komen en antibiotica werd opgestart.  Gelukkig ken ik ook al wat van wondverzorging want ook dit was broodnodig.  Het risico op een sepsis was heel reëel.  De dokter vreesde dat ik in het weekend op spoed zou belanden.  Ik mocht zeker geen koorts krijgen, extra ontstekingen of wat dan ook.  Ik maakte me vooral zorgen om de jongste dochter.  Toen ik hoorde dat die bacterie die zich op mijn neus had gevestigd heel besmettelijk was, werden mijn handen nog meer dan anders gewassen.  Gisteren kreeg ik het verlossende nieuws dat de antibiotica hun werk doen en volgde de opluchting.

Jammer genoeg lukte dit weekend het aanprikken van onze held haar poort niet.  Dat kwam er dus ook nog bij.  Gisteren trokken we weer maar eens naar het uz.  Ook daar ging het prikken niet vanzelf, maar na wat zoeken, is het wel gelukt.

Vorige vrijdag ging Elselien ook even naar school.  Ze genoot van het aanwezig kunnen zijn.  ’s Avonds kwamen we weer met beide voeten op de grond.  Al om half acht wou ze gaan slapen.  Die twee uurtjes hadden toch wel wat gevraagd van haar.  Natuurlijk is ook de rit niet te onderschatten.  Het is bijna een uur rijden heen en dan moeten we ook nog eens terug.  Morgen gaat ze ook.  Ze kijkt er naar uit om mee te doen met de les voeding.  We zien wel hoe lang ze het volhoudt.

Hopelijk gebeuren er nu niet te veel vreemde zaken meer.  Het is hier al hectisch genoeg zonder al die gekke toestanden.