Witte pralinnes

Drie gibberende meisjes, dames, vrouwen, zorgmama’s, blogmama’s, vriendinnen wandelen samen door de winkelstraat met in de jaszak van één van hen een zakje witte pralines. Ongemerkt belanden ze op de dijk, een eerste lekkernij verdwijnt uit het zakje en al babbelend lopen ze plots over het strand de verre horizon tegemoet. Er wordt gelachen, mopjes verteld, geroddeld en gefluisterd. Verhalen komen boven over toen en nu. De vele raakpunten geven een gevoel van herkenning en erkenning en de talloze verschillen laten die drie vrouwen beseffen dat ze blij zijn dat ze hun hart eens kunnen luchten bij wie hen begrijpt. Letterlijk elkaar tot steun zijnde, beklimmen ze de wandeldijk en doorkruisen het duinenreservaat. Het zakje troostchocolade raakt steeds leger terwijl de woorden blijven komen. Gelukkig zijn de bospaden breed genoeg om naast elkaar te lopen en zitten er nog veel verhalen klaar om verteld te worden. Het was te veel voor één wandeling want elfduizend stappen later staan ze weer op hun vertrekpunt.

Later die dag vullen de avonduren zich langzaam met gelach en tranen, met ernst en plezier, met chips en kaas, met een drankje of één, twee, drie, met nog meer anekdotes en drama’s tot het bed lonkt.

De dag nadien worden plannen gesmeed en naar een vervolg wordt al uitgekeken. Een leeg zakje blijft verweesd achter op de tafel en blijft zo een laatste getuige van een fijne tijd met onvergetelijke mensen.

4 gedachten over “Witte pralinnes”

  1. Aha, had al iets horen ronken over een pralinewandeling, vond dat wel origineel gevonden van ‘De Panne’! 🙂 Fijn dat jullie zo genoten hebben!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *