We hebben hier in het ziekenhuis de voorbije jaren al veel meegemaakt met onze dochter. Veel mooie momenten, maar ook momenten die je niemand toewenst. We leerden hier ook heel wat mensen kennen en bijna allemaal zorgden ze er voor dat we ons hier op ons gemak voelden. Verpleegkundigen die midden in de nacht met jou mee huilen en je tranen helpen drogen, speelzaalmensen die de dochter door de moeilijke momenten heen sleepten en een mega-verjaardagsfeestje organiseerden, de poetsvrouw die met haar dagelijkse babbeltje de buitenwereld naar binnen bracht, de artsen waaraan we alles konden vragen, niets was hen te veel. Er is echter één arts die een heel speciaal plekje heeft, het is de arts die ons die bewuste nacht het verpletterende nieuws moest zeggen. Het is de arts die ons dag na dag, soms zelfs uur na uur op de hoogte hield. Het is de arts die steeds klaar stond met een tasje koffie en een koekje.
Vandaag moest ze in de kamer van de buurjongen zijn. Door de open deur zag ze Elselien liggen terwijl ik er naast een boek aan het lezen was. Ze liet eventjes haar werk liggen en kwam de kamer binnen. We kregen beiden een zoen en een knuffel. Voor haar was onze held op dat moment weer even haar eigen held en ik de zus die ze zo graag ooit had gehad.
- Er zijn mensen die je leven bepalen en zij is er duidelijk eentje van.
