Een klein lichtpuntje, zo zien wij het in elk geval.  De misselijkheid is eindelijk weer wat minder, daardoor voelt ze zich al heel wat beter.  Ze krijgt voor die misselijkheid ook veel straffere medicatie dan vroeger.  Jammer dat we die thuis ook niet kunnen geven.  Deze medicatie mag enkel in het ziekenhuis toegediend worden.

De diarree is jammer genoeg nog steeds heel hevig.   De voorraad verzorgingsmateriaal van de afdeling was zo goed als op dank zij onze dochter die alles er in een ontstellend tempo door heeft gejaagd.  De artsen hopen dat tegen morgen de stoelgang zich weer hersteld want de elektrolytenhuishouding van de dochter ligt op apegaaien.  Zowel het kalium als het natrium is al extra aangevuld.  Straks is er een nieuwe bloedcontrole.  Het blijft dus spannend.

Ondertussen heeft onze snotneus ook letterlijk een snotneus.  De zakdoekjes vliegen er hier door.  De afvalberg is vandaag zeker niet kleiner geworden.  Ook haar hoest wordt erger.  Van een droge kuchhoest is hij geëvolueerd naar een vette slijmhoest.  De longen zijn nog steeds proper, dus dat proberen we zo te houden.

Vorige week zijn we nogal hals-over-kop vertrokken naar het ziekenhuis.  Het gevolg was dat het haar van onze prinses zo stilletjes aan wel eens een wasbeurt kon gebruiken.  Vake zijn hulp werd dus ingeroepen en nu ziet de jonge dame er tenminste weer toonbaar uit.   Daarnaast was er ook tijd voor een spelletje boggle (waarin vake ons beiden flink heeft afgedroogd, ik zal het maar op de vermoeidheid steken zeker? )  en onze held zag het zelfs zitten om met de rolstoel de echtgenoot te gaan uitzwaaien.

Hopelijk hebben we nu eindelijk eens een rustigere nacht.  We zijn er zo stilletjes aan allemaal wel aan toe.