Gisteren stond plots de hoofdverpleger op de kamer.  Hij kwam vragen of we het zagen zitten om van kamer te wisselen.  Toen hij zag wat we in die tijd al verzameld hadden, krabde hij wel even in zijn haar, maar tot zijn opluchting stemden we toe.  Kamer 35 ligt vlak naast de verpleegpost en ze wilden die graag gebruiken voor de heel zieke baby’s.  Wij zijn dus verhuisd naar nummer 37.  Slechts twee nummers verder, maar in afstand toch wel een heel pak verder van de deur, de waterfontein, de medicijnkamer, de speelzaal en de keuken.  Mijn fysiek kan er maar door verbeteren.  Het inpakken heeft even geduurd.  Alleen al de kaartjes van de muur halen, duurde al even.  Gelukkig zat Elselien in haar rolwagen en konden we alles verzamelen op het bed.  Dat bespaarde de echtgenoot en mijzelf al heel wat over en weer geloop.

De dochter doet het nog steeds goed.  Ze krijgt nog steeds tien verschillende medicijnen die flink hun werk doen.  Hopelijk kunnen we volgende week alle antibiotica beginnen stopzetten.  Nog zeker tot de 22 moet ze alles krijgen en dan is het maar weer eens afwachten en hopen dat alle vieze beesten verslagen zijn.