hoera

Het was vandaag een ietwat vreemde dag.  Deze ochtend stapte de verpleger de kamer binnen en nogal toevallig bleek uit zijn opmerkingen dat we blijkbaar naar huis mochten.  Op de briefing was dit meegedeeld, vertelde hij.  Ik was echter nog niet zeker zolang ik de zaalarts niet had gesproken.  Toch begon ik al in te pakken.  Even later bleek de zaalarts op zoek naar mij om een paar zaken te bespreken.  Er moest immers heel wat geregeld worden om inderdaad naar huis te kunnen.  Tot slot vroeg ik de dokter wanneer de draadjes van de operatie  er uit mochten.  Ze keek even verbaasd.  Dit waren ze uit het oog verloren.  Door de verschillende complicaties was de oorspronkelijke reden van de opname wat op de achtergrond geraakt.  Uiteindelijk werd beslist om dan toch nog één nachtje te blijven, dan konden de draadjes nog verwijderd worden tijdens de opname.  De valiezen en zakken pakte ik nog niet terug uit, ik kon er wel uitvissen wat we nog nodig zouden hebben.  We vulden de dag verder met het herprikken van de poort,  babbels met de mama van kadee en lezen en zo kabbelde de laatste dag verder.  We kregen nog een laatste bezoek van de gastro-enteroloog en ook de hoofdarts sprong nog even binnen.

Plots, iets na drie uur kwam één van de favoriete verpleegsters van de dochter binnen vallen met de mededeling dat ze de draadjes kwam verwijderen.  Dit hield dan ook in dat we dus toch naar huis konden.  Maar eerst moesten die draadjes er uit.  Het eerste in haar been was nogal weerbarstig, maar met wat hulp van een doortastende verpleger lukte het toch om die draad weg te krijgen.  De twee volgende draadjes gingen gelukkig heel wat vlotter.

Nu bleef enkel het inpakken en verzamelen van het materiaal nog over.  Ook dit verliep natuurlijk niet vanzelf, maar met wat hulp van een fantastische verleegster hebben we alles toch in orde gekregen.

We namen afscheid van kleine kadee en zijn mama die jammer genoeg nog even moeten blijven.  Hopelijk krijgen ze binnenkort ook goed nieuws en kunnen ze de deur achter zich dicht trekken en toen konden we eindelijk gaan.

We zijn weer thuis, onze eigen zetel, een eigen bed, opnieuw samen leven.  Terug een gezin.

10 gedachten over “hoera”

  1. en nu genieten van het samenzijn en duurt het nu heeeeeeel lang voor er weer een ziekenhuis in het zicht komt
    Elselien wens ik een goede beterschap en voor de rest van de familie een deugddoende rust.

Laat een antwoord achter aan Eva Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *