Een hele week geniet ik al van niets: niets moet, niets doen kan, niets ondernemen, gewoon niets. We keken er zo naar uit en gelukkig is het met één dag vertraging gelukt. Acht dagen lang mogen we Villa Rozerood onze thuis noemen. Zowel dochterlief als ikzelf worden in de watten gelegd. Echt alle zorg wordt mij uit handen genomen zodat ik tijd heb om de rust te zoeken en heel langzaam aan vind ik terug de slaap, kan ik weer rustiger ademen en klopt mijn hart weer zachter en regelmatiger. 

Rust, ook onze prinses heeft er nood aan. Ze ziet er nochtans echt goed uit en ze zit weer vol levenslust en toch… de uren in haar stoel worden steeds minder, het bed is nu haar vaste verblijfplaats, de pijn is nog altijd niet helemaal onder controle, haar temperatuur zit opnieuw veel te dicht bij de koortsdrempel. Maar ze geniet van wat nog kan: een korte wandeling, een wafel gaan eten, een spel spelen met wie in de buurt is of een stukje in haar boek lezen.

En ik, ik lees. De boekenverslinder die al meer dan veertig jaar in mij huist, zocht zich een weg naar boven en laat zich helemaal gaan. Ongegeneerd laat ik mij in de zetel zakken en ik verdwijn in een parallelle wereld en geniet.