De zoon zit in zijn laatste jaar in het middelbaar.  Dit wil zeggen dat hij ook zijn laatste 100 dagen school viert.  Blijkbaar vieren ze dat wel heel uitgebreid en aangezien de zoon dan ook nog eens iemand is die niets liever doet dan zo een dingen in elkaar steken, is hij daar al maanden mee bezig.  Deze week is echter de finale week.  Morgen is het grote repetitie en donderdag voeren ze hun show op voor de medeleerlingen en de leerkrachten van de school.  Dat wil zeggen dat de zoon momenteel af en toe vergeet waar zijn hoofd staat.  Daardoor mocht ik deze avond helemaal onverwacht nog naar Gent rijden om een klimgordel.  Hij had wel geregeld dat hij er ééntje kon lenen van de nonkel, maar was wel vergeten dat hij daar dan ook nog om moest.  Vake had vergadering, een vriend wiens hulp we ook wel eens inroepen, moest naar dezelfde vergadering, opa was niet thuis, dus schoot enkel nog moeke over.  Nu heb ik op dinsdagavond koorrepetitie.  Ik ben de voorbije drie weken ook al niet kunnen gaan doordat we on het ziekenhuis aan het kamperen waren, maar wat doet die “allerliefste mammie” dan maar?  Rijden dus.  Ik heb de zoon nu wel gezegd dat hij het serieus zal mogen goed maken!  Ik ben benieuwd waar hij mee zal afkomen.

De onderstaande foto geeft al een impressie van de voorbije week…Met onze kleinste prinses gaat het trouwens langzaam aan een beetje beter.  Ze krijgt nu ook enterol, geen evidentie met een poortkatheter.  (mag niet samen wegens infectiegevaar van de poort, maar soms heb je geen keuze!)  Hopelijk krijgen we nu alles onder controle en ontstaat er geen nieuw probleem.  Vandaag volgde ze zelfs al twee lesuren les met Bednet.  En morgen, hopelijk school!