Kot

We waren het al gewoon, dat binnen blijven. Al voor dertien maart was onze wereld kleiner geworden, toen werd hij nog beperkter, maar sinds gisteren zijn we echt afgesloten van de buitenwereld. Alles speelt zich af in de (gelukkig grootste) ziekenhuiskamer en doordat dochterlief nog steeds de enige patiënt is, zagen we ook maar één verpleegkundige. Daarbovenop was het nog eens zondag. Veel artsen liepen hier dus niet rond. Kortom, het was hier stil, doods, onwezenlijk vreemd.

Gelukkig wordt er wel nog gewerkt en onze prinses zorgde er voor dat ze hun hersenen nog eens op volle toeren mochten laten draaien. Het albuminetekort mag dan al opgelost zijn, de gezwollen buik is er jammer genoeg nog steeds. Drie darmspoelingen later omschreef ze haar buik als een luchtbalon en stond het huilen haar nader dan het lachen. De ct-scan voor morgen is aangevraagd want zoveel is wel duidelijk, ergens moet er iets in de weg zitten.  Nu is het een kwestie van te vinden wat het probleem is. We hopen op iets eenvoudigs, voor één keer zou dat toch wel eens mogen, nu in deze vreemde tijden. Wij zitten immers toch liever in een iets ruimer kot.

3 gedachten over “Kot”

  1. Wat een beproeving, in eerste instantie voor jullie princes. Hopelijk vergt het resultaat van de ct-scan morgen geen onaangename ingrepen, is het resultaat geruststellend en kan de tijd en medicatie snel voor een verbetering zorgen. Het mag inderdaad wel eens meevallen ! Veel moed aan jullie allen !

  2. Heel veel moed, vooral voor jullie prinses. Hopelijk kennen ze snel de oorzaak en valt het mee zodat jullie snel terug in jullie groter ‘kot’ zijn

  3. We duimen met jullie mee , in deze rare tijden is het logisch dat jullie liever in jullie eigen stek zitten in het rustige mespelare !
    Hopelijk vallen de resultaten van de onderzoeken mee , zodat jullie vlug terug mogen !
    Warme knuffel !!
    Moniek

Laat een antwoord achter aan moniek smetrijns Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *