De echtgenoot speelde vandaag mee met de brandweerharmonie. Het concert stond al maanden in onze kalender. Hij liet af en toe al eens een stukje horen en verklapte dat de avond gevuld zou worden met sprookjesmuziek. We waren allemaal enthousiast en benieuwd. Ook de jongste dochter keek er naar uit. Ze zouden immers stukken spelen uit een paar van haar favoriete disneyfilms.
Tijdens de pauze zijn we naar huis gegaan. Onze prinses kon niet meer. Ze zakte weer scheef in haar stoel en kreeg pijn. Opnieuw werd ze keihard geconfronteerd met haar ziek zijn. Ze was zo teleurgesteld en had zo graag gebleven. Ik zag aan haar blik dat ze twijfelde, maar toch overwon de vermoeidheid.
Sprookjes bestaan, maar voor onze held vandaag toch even nog niet…
Dit doet een mens stil worden …
Eens komt er een wondermooie fee en “hokus pokus” die geeft je een karrenvracht aan moed zodat je weer alles door een roze bril kan zien. Dit is mijn wens aan jullie!!!!
Tranen hier. Blijft confronterend. Ook hier is zoonlief alweer weeeeeeken thuis. Veel hoofdpijn, spugen en alleen maar moe. Ik leef mee!!! Xxx
Wat jammer voor jullie.