pab

Een paar jaar geleden hebben we de procedure voor een persoonlijk assistentiebudget in gang gezet.  Met zo een budget kan je jezelf als hulpverlener uitbetalen en ook anderen inschakelen als betaalde assistenten zodat je niet alle zorg zelf moet dragen.  De dochter werd toen ingeschaald volgens haar mogelijkheden.  Ondertussen is er echter veel gebeurd.  De zorg is geëxplodeerd.  Er was dus nood aan een herinschaling.  Samen met het revalidatiecentrum zijn we de formulieren beginnen invullen.  Daarvoor werd van mij verwacht dat ik eens begon uit te zoeken hoeveel uur per week ik besteedde aan de zorg.  Ik ben geschrokken, heel hard geschrokken.  Onmiddellijk werd weer heel duidelijk waarom we dat budget echt nodig hebben.  Dit kan ik niet alleen blijven doen.  De zorg loopt dag en nacht door en dat is zwaar.  Vooral de nachten wegen door.

Nu moeten we wachten en hopen…  Samen met de jongste dochter staan er nog een paar honderd anderen op de wachtlijst.  Heel af en toe komt er eens wat extra budget vrij, maar dan wordt er gekeken wie het meeste nood heeft aan ondersteuning, vaak sta je zo een jaar of zes zeven op de wachtlijst.  Ik vrees dat we nog veel geduld zullen moeten hebben.  Gelukkig liggen er in onze kasten nog een paar pakjes energie, moed en geduld, we zullen ze nog nodig hebben.

3 gedachten over “pab”

  1. Dan is het maar goed dat je hier eens bij stilstaat! Als ik nog wat pakjes kan krijgen,krijg jij ze van me!

Laat een antwoord achter aan irene Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *