Vandaag is het zo ver.  Na een voor Elselien al bij al nog goede nacht met niet te veel onderbrekingen (behalve een defecte pomp), ligt ze nu al te wachten.  Straks doen we nog eens de ademhalingskiné en dan gaan we er voor.  Het is toch wel enorm spannend.  We weten hoe ze nu is, maar hoe ze vanavond zal zijn is een enorm vraagteken.

Ze is hier gisteren in het ziekenhuis enorm goed onthaald geweest.  Naast zo ongeveer alle verpleegsters kwamen ook nog enkele artsen en de psychologe langs.  We merkten wel dat Elselien zich steeds meer en meer afsloot.  Wanneer er haar een vraag werd gesteld, kwam er amper antwoord.  Ze wou enkel nog spelletjes spelen en absoluut niet over de operatie praten.  Enkel met een vriendinnetje dat ze hier heeft leren kennen, kon en wou ze chatten over vandaag.  Ze voelden elkaar heel goed aan en hebben beiden al een hele weg afgelegd.

Wij als ouders zijn in elk geval heel blij met alle steun die we krijgen van familie en vrienden, kennissen en zelfs van mensen die we amper kennen.  Dank jullie wel voor al die duimen, gekruiste vingers en kaarsjes.  Nu laten we het over aan de artsen en die kunnen er verdorie maar beter voor zorgen dat ze enorm goed hun best doen.