Het gaat goed.  Heel stilletjes komt onze eigen Elselien weer tevoorschijn.  Deze ochtend voelde ze zich zo goed dat ze het aandurfde om met een brede glimlach aan de dokter te vragen wanneer ze terug naar kids 2 mocht.  De dokter twijfelde even, maar besloot dan dat ze toch nog een dagje op intensieve zou blijven, maar als alles vandaag goed zou blijven gaan, kan het morgen wel eens de grote dag worden.  Dit bericht zorgde er voor dat ze weer wat meer energie heeft en terug wat moed kan vinden.

De ontstekingswaarden in haar bloed waren eindelijk spectaculair aan het zakken, de stollingswaarden leken ook terug in orde te komen, ze heeft een hele dag geen koorts gehad, er zijn geen slijmen meer te horen in de longen, kortom, het ziet er goed uit.

Gelukkig had ze vandaag dan ook geen 5 beurten kiné meer nodig, 2 vond ze al meer dan genoeg.  Ook de bipap mocht aan de kant blijven.  Enkel ’s nachts heeft ze hem nu nog nodig.  Daardoor was het een toch wel heel wat rustigere dag dan gisteren.  Alleen jammer dat ze deze avond toch weer zo misselijk was.  Je wil haar dan zo graag helpen, maar kan eigenlijk niets doen behalve haar ondersteunen en doekjes en nierbekkentjes aangeven.  Op zo een moment ziet ze er dan zo triest en breekbaar uit dat je zelf ook bijna breekt.  Gelukkig weet ik dat ze daar in goede handen is.  Het enige dat ik nu nog kan doen van hieruit is duimen dat ze snel in slaap valt (terwijl ze naar Shrek kijkt) en mooie dromen heeft onder haar zachte deken.