Rosé

Onze schat en ikzelf hebben een belabberde nacht achter de rug. Reeds zaterdag bleek haar urine een vreemd kleurtje te krijgen en ook haar temperatuur was iets te hoog. Ze had echter nergens last van, dus we hoopten met wat extra vocht de boel onder controle te krijgen. Zaterdagavond werd besloten om toch maar een staaltje naar het labo te sturen en midden in de nacht stond plots de verpleegster aan het bed met een dosis antibiotica. Zondag bleef de urine er heel vreemd uit zien, een beetje zoals het glas rosé op een warme zomeravond, maar maandag werd het beter en beter. Alles leek opgelost tot onze held in de late avond begon te huilen van de pijn in haar blaas. De dokter van wacht werd opgetrommeld, die overlegde met de uroloog van wacht en toen werd besloten om eens gewoon te sonderen. Wat er uit kwam zag er niet goed uit. Er werd weer overlegd tussen doter één en dokter twee en een uur later kwam de nachtverpleegster antibiotica aanhangen.  Prinses was ondertussen doodmoe en kreeg amper haar ogen nog open. Ikzelf mocht er nog een paar keer uit voor piepende pompen. Hiernet was met heel wat vertraging eindelijk de laatste voeding ingelopen. We kunnen nu alleen maar hopen dat de antibiotica snel haar werk doet, want op deze complicatie zaten we echt niet te wachten.

Een gedachte over “Rosé”

  1. Pff, echt niet fijn die rollercoaster van emoties, hoop, vreugde, onzekerheid en heeeel veel vragen.
    Wat zijn mama’s (papa’s ook een beetje 🤪) toch super helden. Maar vooral onze kids en de superste super super held vind ik jouw lieve dochter. Vechters en vooral voorbeelden voor zo velen … er zouden er toch wat minder mogen zagen voor een kleintje … zie je dan die overbetaalde voetbalspelers voor een klein pijntje rollend over de grasmat een toneeltje opvoeren …. of ze worden levend gecastreerd.
    Nu, ja …. ‘t zijn dan ook mannen zeker, he! Dat speciaal ras dat bij de eerste keelkriebel of druipende snottebel op de bank aan het sterven is .. alsof elke proest, hoest de laatste adem kan zijn? 😂 Nu, ja ze mogen er eens doorgehaald worden.
    Nee, Ilse … wat een toppers zijn jullie .. ik hoop dat snel het tij mag keren … dat jullie even op adem mogenen komen en terug wat mogen genieten. Ook al voelt het daar op den duur al als een beetje thuis … zo’n verblijf kruipt in je kleren … chronisch moe … de onrust, bezorgdheid, belletjes, dag en nacht toch je rust verstoort door de noodzakelijke verzorging.
    Ik hoop dat Elselien zich snel wat beter mag voelen en die zieke beestjes snel mogen verdwijnen zodat er snel terug op de rest kan gefocust worden.
    In ieder geval vele virtuele knuffels voor jullie beidden, veel liefs van ons.

Laat een antwoord achter aan Katleen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *