Al een dikke week lag er in de box naast Elselien een klein meisje van een jaar of 2. Elke ochtend kwamen we met een bang hartje binnen en hoopten we dat ze er nog steeds was. Ze heeft net zoals onze kanjer keihard gevochten. Elke dag zag je ook de artsen bezig om weer iets nieuws te proberen. Maar het was een ongelijke strijd die onze dappere buurvrouw niet kon winnen. Op zo een moment besef je hoe dun de grens tussen leven en dood is en hoeveel geluk je hebt gehad. We zijn ongelooflijk blij dat wij aan de goede kant zijn kunnen blijven, exact vier weken geleden hebben we ook heel dicht tegen die grens gezeten, maar we hadden zo gehoopt dat ook die kleine meid het toch zou halen. Kinderen horen immers niet te sterven.
Met onze kanjer gaat het weer een stapje vooruit. Ze ademde vandaag een vijftal keer 5 minuutjes helemaal zelf. Morgen proberen we of ze het ook 10 minuten kan. Wij denken van wel, zij is overtuigd van niet. Ze is ongelooflijk bang dat het fout zal lopen. Zowel wij als de kinesist en de dokters zijn haar hevigste supporters. Het grote bipap-toestel van het ziekenhuis is ondertussen ook van haar kamertje gehaald. Het was daar plots veel stiller, want dat ding maakte toch wel heel veel lawaai. Ze zal het vannacht ook met haar eigen toestel moeten doen. Duimen dus maar dat het lukt, dan zijn we weer een stapje dichter bij kids 2.
Jammer genoeg blijft de maag toch wel een probleem. Zelfs met een maaghevel blijft ze misselijk zijn en braakt ze af en toe. Dat houdt haar echter niet tegen om kleine beetjes te eten. Vooral de waterijsjes en de aardbeien zijn populair. Spinazielasagne daarentegen was niet zo een goed idee. Daar raakt die maaghevel van verstopt en mag je weer je hele trukkendoos bovenhalen om alles weer te laten lopen.
Vandaag is ook de jejunostomiesonde uit haar buik gehaald. Hij bleef ontsteken en het leek de dokters toch maar beter om hem er uit te halen. Dit ging heel vlot. Even trekken en hij was er uit. Normaalgezien (daar is dat woord weer, bij Elselien verloopt niets normaal!) groeit dat gat helemaal vanzelf toe. We zijn benieuwd of ze deze keer wel de boekjes zal volgen. Afwachten dus en weer maar eens hopen…
Vreselijk …
Kinderen mogen noet sterven…
Inderdaad….
Heb dat de voorbije jaren helaas al vaak gedacht
Hopelijk gaat dit een beetje aan Elselien voorbij en heeft ze geen weet van dat overlijden?
In ieder geval…
Duimen hier voor de 10 minuten morgen!
X
Er gaat geen dag voorbij of ik kijk (meermaals per dag) naar je blog om te zien hoe het met Elselien gaat.
Elke dag opnieuw hou ik mijn hart vast, voor wat ik hier ga lezen. Het is vaak serieus slikken… wat Elselien en jullie allemaal moeten doorstaan. Ook al is de prognose nog een heel zware dobber en is er nog een lange weg te gaan, toch ben ik heel blij dat Elselien op vitaal vlak al een hele sprong voorwaarts heeft gemaakt. Jammer wel dat de maagproblemen nu ook weer de kop opsteken. Alsof het nog niet lastig genoeg is.
In wat je schrijft, begin ik Elselien steeds meer te herkennen en dat doet deugd. Wat een doorbijter is ze toch (maar dat heeft ze blijkbaar van geen vreemde). Ik bewonder jullie enorm en wens jullie nog veel goede moed toe.
Knap ook dat je jouw verhaal wil delen met ons.
Ik blijf jullie volgen en steunen!
Groeten,
An Noens
Wat zijn jullie moedige mensen! Bewonderenswaardig!
We blijven duimen voor elke dag weer een stapje in de goede richting.
Wat vreselijk om een afdelingskindje dan ineens te moeten missen. Dit zal ook wel weer impact hebben op Elselien… Elselien zou nu omringd moeten zijn met alleen maar positieve dingen! Goed om te lezen dat ze toch elke dag weer de energie vindt om verder te vechten en toch echt wel vooruit te gaan! Want dat doet ze. Veel energie toegewenst voor ook deze dag.
Zelfstandig ademen : een evidentie v oor ieder van ons
Ik wens Elselien veel moed en bereidheid voor de zware revalidatie zodat ze teug wat zelfstandigheid kan op bouwen en de ic kan verlaten.
dikke knuffel voor onze moedige giraf