In de donkere uren van de nacht huilde ik stille tranen om wat was en nooit meer komen zal. Het duister omarmde me en deed me dromen over verleden en toekomst. Ik was bang om te ontwaken, maar toch kwam weer de ochtend met de belofte van hoop.
Opgeven kan niet, enkel het pad volgen, ik, zij, wij, samen
Lieve Ilse,
Tranen hier… van herkenning. En erkenning. En meeleven.
Dikke knuffel!
Ilse en fam. heel veel sterkte en kracht,onze duimen draaien voor jullie!Xx
Oh Ilse, ik kan het zo goed begrijpen. Ik voel me bijna schuldig over het feit dat het hier nu betrekkenlijk rustig is. Daarmee bedoel ik natuurlijk niet dat het goed gaat, maar even geen acute situaties en onverwachte boodschappen. Ik ben in gedachten veel bij jullie, maar daar heb je natuurlijk niet veel aan. Ik ga eens vaker een kaarsje opsteken! Kusxx
Ook hier duimen we mee!
x
Lieve Ilse, het is zo begrijpelijk.
Misschien een oppeppertje: de zoco’s hebben donderdag varkentjes gewassen.
liefs, Hilde