vragen

We zijn thuis en toch vind ik geen rust.  In mijn hoofd zit het vol zorgen en vragen.  Vaak zijn het vragen waar er bijna geen antwoord op te vinden is.  Waarom loopt het toch steeds allemaal zo moeizaam?  Wat staat er haar en ons nog allemaal te wachten?  We hadden zo gehoopt toen we in oktober thuis kwamen dat het beter zou gaan.  Ondertussen lag onze held het voorbije half jaar alweer twee volledige maanden in het ziekenhuis en waren we daar nog een dag of tien ambulant.  Op die zes maanden hadden we vier opnames en gingen we daarvan twee keer via spoed binnen.

Ook de zorgen worden er niet minder op.  Zorgen om het huis, om de examens, om Elseliens gezondheid, haar schoolloopbaan, haar toekomst…  Bevorderlijk voor een goede nachtrust is het allemaal niet.

Het wordt tijd dat we er nog eens tussenuit kunnen om de batterijen op te laden…

2 gedachten over “vragen”

  1. Je kan alleen maar het pad bewandelen dat voor je ligt. Makkelijk zal het nooit gaan want het is een pad met hindernissen, omleidingen en doodlopende straatjes. Maar wanneer de zon even door het wolkendek breekt, zoek dan een bankje op om te rusten en te genieten. Aanvaard de uitnodiging van een passant, ga een gesprek aan met een vreemdeling, kijk naar het leven om jullie heen. Mijn favoriete quote “there is a crack in everything, that is how the light gets in” van leonard Cohen is hier in meerdere betekenissen toepasselijk.

  2. Mooier dan Connie kan ik het niet zeggen;
    Jullie hebben inderdaad heel veel zorgen; ik hoop dat jullie tussen al die zorgen door toch de kleine lichtpuntjes kunnen blijven zien, die jullie moed en kracht geven.
    Liefs, Hilde

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *