Ooit hadden we een auto, een grote blauwgroene wagen met acht zitplaatsen, een rolstoelvergrendeling, een werkende autoradio, pinklichten, ruitenwissers en nog wat extra attributen.  Dank zij heel fijne mensen kregen we er een auto bij, hij was al wat bejaard, piepte soms wat en zijn raampje deed het ook niet steeds, maar hij reed en rijdt gelukkig nog steeds.

Nu hebben we al een maand of negen weer maar één auto.  Neen, niet omwille van het milieu (dat zou top zijn!) of omdat hij aan flarden is gereden.  Neen, de grote auto staat al negen maanden niet meer voor ons huis door het toedoen van een heel vervelende garagist.  Gelukkig leven we in België en ook al is het gerechtelijk gedoe wat langzaam, het verloopt over het algemeen wel eerlijk.  De advocaat pleitte onze auto vrij, de vervelende garagist vloekte eens binnensmonds en gaf dan toch maar de autosleutels door aan de correcte garagist.  De vervelende garagist bleek echter heel boos te zijn en vond de rechter helemaal niet zo eerlijk.

We waren blij, eindelijk kon onze grote bus naar huis.  De verzekering werd terug in orde gebracht, hij werd opnieuw ingeschreven, we kregen een nieuwe nummerplaat en hij zou hersteld worden. Zou, de voorwaardelijke wijs… Hij is nog niet hersteld… De auto waar wij zoveel zorg voor droegen (af en toe eens wassen en op tijd naar de autodokter) bleek zwaar beschadigd.  Naast het probleem waardoor hij ooit moest getakeld worden, bleek ook de motor vol water te zitten.  Een (heel) duur grapje als je dit wil laten maken.  En vooral de woorden van onze eigen garagist maken het zuur:

Dat water kan echt niet vanzelf in die motor komen, als je snapt wat ik bedoel…

Maandag gaan we bij een autoaanpasser ons licht eens gaan opsteken.  Onze bus zal immers niet meer rijden.  Na de aankoop en verbouwing van een huis en torenhoge medische kosten zullen we toch nog eens op zoek moeten gaan naar die geldboom. Of misschien staat er ondertussen wel een ezeltje in de tuin.