Zeven

Zeven dagen, zolang zijn we hier ondertussen alweer.  Een week geleden lieten we de zee achter en pakten we de valiezen terug in.  Gelukkig weet ik uit ervaring dat ons verblijf hier wel eens durft verlengd worden, daardoor had ik toch al genoeg kleding bij.  Nu begint de schuif wel leeg te geraken.  De vuile was heeft de zoon meegenomen naar huis, morgen brengt hij een nieuwe lading.  Over naar huis gaan wordt immers nog niet gesproken.  Stiekem hopen wij toch om ten laatste vrijdag verlossend nieuws te horen.  De antibiotica zullen we dan thuis nog een aantal weken moeten voortzetten, maar dat is geen probleem.

De gastro-enteroloog wil de komende dagen ook een lavement geven. Zo kunnen haar darmen eens helemaal leeg geraken en is ze hopelijk verlost van die enorm opgezwollen en gevoelige buik.

De dochter heeft vandaag ook heel veel in haar stoel gezeten.  In het ziekenhuis ligt onze prinses op een wisseldrukmatras.  Deze namiddag besloot die er echter de brui aan te geven.  De matras liep steeds plat.  De uitleendienst werd gebeld, maar in het hele ziekenhuis bleek geen enkele matras meer beschikbaar.  Gelukkig had ze wel nog luchtmatrasjes en zo kon ze na meer dan twee uur toch terug in bed.  De rest van de middag is ze blijven liggen.  Ze was doodop en vroeg ook een pijnstiller.

Ondertussen is ze al bekomen en ligt ze nog even te genieten van de rust.

Morgen een nieuwe dag en de start van week twee.  We tellen af…

Een gedachte over “Zeven”

  1. We duimen voor verbetering en hopen ook dat jullie spoedig terug naar huis kunnen. Liefs, Hilde

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *