Prikperikelen

De dochter heeft een poortkatheter, pac, port-a-cath of hoe je dit ding ook wilt noemen.  In februari 2015 werd de eerste geplaatst en daar hebben we op gevloekt en gemopperd.  Talloze keren moesten we onverwacht naar het uz omdat het niet lukte om hem aan te prikken. Niet door de thuisverpleegkundige, niet door het gespecialiseerd team, ook niet door mijzelf of door de verpleegster in Villa Rozerood.  Niet in het uz Gent, niet in het ziekenhuis van Oostende…  De vorige zomer gaf die poort uiteindelijk helemaal de geest.  Ze was stuk, versleten, en dat na amper anderhalf jaar.  Er werd een nieuwe geplaatst en iedereen herademde.  Wat een verbetering.  Plots was het prikken een fluitje van een cent.  Ik kon het helemaal zelf en de onverwachte prikuitstapjes behoorden tot het verleden. Tot twee weken geleden… De poort zat anders, het lukte me niet, zelfs niet na drie keer proberen.  Ook de verpleging in het uz keek vreemd op.  Hoe kon dit nu, ze was inderdaad verschoven.  Ook vandaag is het niet gelukt.  Er zit niets anders op dan onze plannen aan te passen en morgen weer maar eens richting Brussel te rijden.

Soms, heel soms, word ik er zo moedeloos van… Soms…

3 gedachten over “Prikperikelen”

  1. Rotdingen zijn het die dingen!! Die van Jill werkt ook niet meer naar behoren. Vandaag hebben ze bij het aanprikken tot tegen een rib gezeten… Onwaarschijnlijk pijnlijk!

    Heel veel liefs en dikke knuffels van ons allemaal!!!

Laat een antwoord achter aan Irene Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *