heimwee

Kan je heimwee hebben naar een ziekenhuis?  Blijkbaar wel.  Onze dochter mist Brussel.  Daar voelde ze zich thuis en hier vindt ze in het ziekenhuis duidelijk haar draai niet.  Ze vindt het vreemd dat zoveel dingen anders zijn, ze wil geen monitor meer ’s nachts, ze houdt niet van de lelijke bruine kleur van de verbandjes rond haar poort, het eten is maar niks (en dat moet ik volmondig beamen!)  Ze vindt het helemaal niet eerlijk dat de kinderen op verdieping 4 geen spaghetti en macaroni en lasagne kunnen krijgen en de kinderen op verdieping 5 wel.  Leg maar uit aan een kind dat ook zo ziek is dat de onco-afdeling nu eenmaal andere regels heeft en mogelijkheden heeft.  Ze mist de speelzaal en de juffen, ze mist zelfs haar kamer…

Gelukkig valt het in de revalidatieblok beter mee.  De kinesisten en ergotherapeuten doen heel erg hun best om Elselien een goed gevoel te geven en daar doen we het tenslotte voor.  We hopen allemaal keihard dat onze dappere muis snel een beetje resultaat zal zien van haar harde werken.  Zo zal ze nog meer gemotiveerd zijn en wie weet komt ze dan eindelijk in een positieve spiraal.

Vandaag kreeg ze ook een speciale echo van de nieren.  Die zou eerst door gaan om twee uur.  Daarom was het uurtje kiné in de revablok veranderd in een uurtje kiné op de kamer.  Toen ging de echo plaats vinden om drie uur.  Om half vier verscheen de kinesist om met onze juffrouw haar benen en armen te werken en net dan om vier uur mocht Elselien naar de echo.  Gelukkig was het met bed en al dat ze op uitstap kon.  Zo was het toch wel comfortabeler om te wachten.  Uit de eerste beelden van de nieren bleek er niets spectaculairs mis te zijn.  Dit was toch wel een opluchting, maar wat is er dan wel aan de hand?  Het blijft zoeken, zo blijven de artsen iets te doen te hebben.

6 gedachten over “heimwee”

  1. Het is zoals verhuizen.Na eentijdje zal Elselien de werking in Gent leren kennen. Het voornaamste is dat er ze nu een goede revalidatie heeft en dan volgt de spirit ook.
    Veel moed gewenst !!!!!

  2. Hoe rot!!! Geen spagetti maccaroni if lasagne, er us toch maar 1 keuken in zo’n groot ziekenhuis, om welke reden ze op afdeling van ons Elselien geen pasta krijgen is heel .ONgepast. oncologie is ”kanker” ja, maar toch geen afdelinng voor mensen die ”te dik” zijn of om gezindheidsredenen ”geen pasta mogen eten’
    Zo zie je he lieve vechter dat elk ziekenhuis anders is. Je zou eens moeten vragen ”het waarom” je geen pasta krijgt, en als ze dan beginnen over ”de regel van het huis” moet je maar ‘suptiel’ zeghen tot dat bullchit is. Op k

  3. Nog niet af perongeluk mis gedrukt
    Op kanker afdeling is het bedoeling toch da je BIJ komt opv af valt, is het toch ZEKER de bedoeling dat je brandstoffen binnen krijgt he.
    DIKKE SCHIT die afdeling

  4. Hopelijk went Elselien snel aan haar nieuwe kamer.
    Terug opfleuren met kaartjes en tekeningen van de vriendjes zou ik zeggen. Als ze eens wat pasta wil zou ik het van het thuisfront meebrengen. Een micro-golf vind je wel ergens in een ziekenhuis. Veel moed en veel ijver met al die kiné en ergo!
    Peter je klasje naast Frederik is nu het bureau van Kristine en Sven geworden. In het vroegere bureau zit nu Saskia en Erik.
    Op school dus ook veranderingen!!!!
    Veel moed!

  5. Hallo,

    Dat het eten daar niet lekker is, dat weet ik uit goede bron en uit ervaring. Misschien moet Elselien eens aan de ergotherapeut voorstellen om spaghetti of lasagne te maken. Je kan het maar proberen hé. Roeren in de potten, groentjes snijden,… Allemaal goed voor de motoriek en daarna lekker opsmullen (ADL-training incluis). Hahaha.
    Groeten,
    Katrien

  6. Oproep aan iedereen die Elselien gaat bezoeken: smokkel zoveel mogelijk lasagne, spaghetti, macaroni en uiteraard Quick en Macdo mee in haar kamer!!! 😉 wij missen jou ook! Het is niet hetzelfde zonder ‘ons Elselien’! Doe dat daar goed flinke meid!

Laat een antwoord achter aan Sonja verbinnen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *