gedachten

Elselien ligt weer eens in het ziekenhuis.  En ook al is dit een geplande opname en weten we al een aantal weken dat ze onder het mes moet, toch lag ik het grootste deel van de nacht wakker.  Het went nooit.  De rit met het bed door de ziekenhuisgangen, de lift naar het operatiekwartier, het wachten en dan ze achterlaten op de tafel.  Elke keer opnieuw moet ik slikken als ze wegglijdt in een diepe slaap.  Altijd weer ga ik met een dikke keel de deuren van de operatiekamer weer door en loop de hele weg alleen terug.  Het voelt niet goed aan om ze achter te laten.  Ik weet dat we niet anders kunnen, maar makkelijker wordt het nooit.

Zelfs niet na meer dan 25 keer.  Zeker niet na meer dan 25 keer.

11 gedachten over “gedachten”

  1. Oh, ik zit hier met tranen in mijn ogen en heb kippevel bij het lezen van je berichtje. Zo moeilijk om je kind te zien vertrekken naar dromenland, achter te laten op die operatietafel. Ik begrijp je zo (zelfs al gebeurde het bij ons nog maar een paar keer).
    En dan nu het wachten. Ook allesbehalve makkelijk.
    Van één ding zijn we alvast zeker en dat is dat ze in de BESTE handen is.
    En dan kun je straks je lieveling weer de allerdikste knuffel geven.
    Heel veel liefs en alle gedachten naar jullie vandaag.
    Stefanie
    p.s.: en als Elselien er klaar voor is: Lenietje was superblij – grote glimlach – bij het lezen van haar reactie op de ketnetsite (nav Lenietjes “tv-optreden”).

  2. We duimen allen mee voor een heel vlot verloop!
    Geef haar straks van ons allen een hele dikke knuffel!

  3. Hier wordt volop geduimd en aan jullie gedacht!
    Blijft moeilijk he, je kind achterlaten en dan alleen teruglopen door die catacomben?
    Straks knuffeltijd!!!

  4. Verschrikkelijk. Waarom moet jij een hele weg terug? Is er geen wachtkamer bij de OK? Waarom word je niet begeleid? Alleen lopen door lange gangen? Van de andere kant kun je dan ongezien wat tranen laten lopen….. Ik leef met je mee! Wat was er nu dan eerst gepland? Alles goed verlopen?

    In gedachten, xxx

  5. We blijven duimen Ilse, iedere keer opnieuw!
    Het kan niet anders dan dat je die nare, beklemmende gevoelens hebt …na alles wat jullie al met jullie kleine muis hebben meegemaakt …
    Een hartverwarmende, versterkende knuffel xxx

  6. En dat heet dan ‘moeder zijn’…
    Wij duimen mee. En inderdaad zoals nog heel wat mensen schrijven, hopelijk vlot herstel en dan weer naar huis. Sterkte en slaapwel. x

Laat een antwoord achter aan Karin Swinnen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *