We profiteren er van.  Een midweekje zonder onze kleine held is het moment om eens even dingen te doen die anders niet of slechts met heel veel voorbereiding mogelijk zijn.  Gisteren ging ik met de twee grote dochters en een vriendin van de kleine grote zus naar de Efteling.  Heel gewoon snel de auto in, bij de Efteling parkeren in de gewone rij voor de gewone auto’s (en ontdekken dat je auto eigenlijk veel te lang is voor die parkeerplaatsen), geen rolwagen mee, de gewone ingangen gebruiken, geen gezeul met voeding en verzorgingsmateriaal.  Zelfs de EHBO-post niet moeten bezoeken.  We hadden dan ook nog ontzettend veel geluk met het weer.  Het was in tegenstelling tot in Dendermonde, zonnig en ondanks het mooie weer liep er ook niet te veel volk rond.  Het langste dat we moesten aanschuiven was een klein half uurtje.  Zelfs op de autosnelwegen was het kalm.  Niets file of grenscontrole.  De dag kon niet beter zijn.  Alleen jammer dat mijn voeten tegen het einde van de dag helemaal versleten waren.  Ik heb geprobeerd om enige logica te brengen in het traject doorheen de Efteling, maar als de dochters plots naar een attractie willen aan de andere kant van het park, ben je er aan voor de moeite.

Vandaag hadden we zin in “huis opruimen”.  Het nieuwe huis wel te verstaan.  Samen met de grote grote zus brak ik kasten af, verwijderden we vakkundig de traploper en werden de keukenkasten geleegd.  Grote zus leefde zich uit.  Mijn eigen broer heeft zich ook kunnen laten gaan.  Hij wou wel graag een paar kasten die nog boven stonden, maar had de grootte van zijn auto toch een beetje overschat.  Gelukkig heeft zijn grote zus een megabus en raken alle planken toch nog in Gent.  Kleine neef vond het maar niets dat papa af en toe verdween.  Gelukkig was er nog wat afleiding voor een eenjarige door eens op poezenjacht te gaan of een potje rozijntjes leeg te eten.

Ook de aannemer kwam vandaag langs.  Als het een beetje mee zit, begint hij al over twee weken.  Wij schakelen dus een versnelling hoger.  Tegen dan moet alles leeg en weg zijn.  Een vroegere collega leek dit gevoeld te hebben, haar smsje met het aanbod om te komen helpen maandag kwam net op tijd.

Morgen gaan de echtgenoot en ik er even tussen uit met ons tweeën.  Hopelijk is de zon dan ook wat van de partij, dan laten we ons uitwaaien aan zee.  Kwestie van met een fris hoofd onze kleine held terug op te halen zodat er weer plaats is voor alle verhalen die ze vast en zeker te vertellen zal hebben.