We zijn alweer een paar dagen thuis en genieten nog steeds na van de voorbije magische week die we dank zij Villa Max in Casa Ametza mochten beleven. Het werd een week van uitstapjes en plezier, maar er was ook heel wat tijd om tot rust te komen. Ook als koppel hadden we weer wat tijd voor elkaar en dat is iets waar het de laatste maanden wel eens durfde aan ontbreken.
Dit weekend konden we ook profiteren van een prachtige zon. Zaterdag reden we onder een strakblauwe hemel richting Zedelgem voor het huwelijk van een neef. Aan de ingangvan de zaal was wel enige creativiteit nodig van de uitbaters, want de dochter in haar elektrische rolstoel raakte letterlijk niet over de drempel. Gelukkig hadden ze nog een paar planken liggen, want haar racemobiel opheffen is echt wel onbegonnen werk. Ook hier ondervonden we echter dat ze niet tegen drukte kan. We reden dan maar verder naar Brugge waar ze bij een tante en nonkel van mij even mocht rusten op bed. Eens uitgerust en bekomen van alle drukte, kon ze eens wat aangepaste fietshulpmiddelen uittesten. Mijn grote nicht zit immers ook in een rolwagen en doordat tante en nonkel graag fietsen, hebben ze wel het één en ander staan. We weten nu wel wat we niet moeten hebben. Een fietskarbuggy ziet de dochter echter helemaal zitten maar door haar lange benen zullen wel een maatje groter nodig hebben. Binnenkort is het revabeurs en dat is de plaats waar we ons licht verder kunnen opsteken. Hoe het zit met aanvragen en tegemoetkomingen ontdekken we dan hopelijk ook, want volgens het vaph worden fietskarren niet terug betaald… of zouden ze dit een buggy noemen?
Gisteren werd het onverwacht een heel rustige dag van niets doen. Auto twee besloot ook de geest te geven. De knalpot die al eens improvisorisch gelast was en vandaag zou gemaakt worden, vond dat het genoeg was geweest. We plaatsten dan maar de hangmat in de tuin, jaagden een was of vier door de wasmachine en speelden ’s avonds nog de Kolonisten van de lage landen waar onze held iedereen onder tafel speelde (of spanden de twee jongste dochters eerder samen tegen de ouders…)
Vandaag herneemt het gewone leven min of meer zijn gangetje, maar dan wel op een iets rustigere manier dan in de schoolweken. De echtgenoot is opnieuw aan het werk, de dochter mag straks naar het revalidatiecentrum, op mij staat een gigantische berg strijk te wachten en de drie oudsten zijn weer aan het studeren geslagen. De zoon vertrekt morgen nog op Joepi met de KSA, en wij zullen onze dagen ook nog wel gevuld krijgen.
Leve de vakantie…