op

Ik ben boos, kwaad, teleurgesteld, moe, ambetant, kapot, op, …  Kies maar uit.  Er is keuze te over.  Plots is de emmer vol en alles wat er nu nog bij komt is te veel.  De rek is er uit, de zakjes moed en geduld zijn tijdelijk niet meer in voorraad.  Het lukt gewoon niet meer om positief te blijven.

Al een paar dagen merkte ik dat ik minder goed sliep, ik piekerde te veel.  Ik lag wakker terwijl de papierwinkel die maar niet in orde raakt door mijn hoofd speelt, ik kon niet slapen doordat terugbetalingen niet in orde komen, alles zo lang aansleept, er niets vanzelf gaat en ik niet meer weet wat eerst te doen.  Eigenlijk hebben wij iemand nodig die elke week eens een halve dag onze boekhouding komt doen

Gelukkig gaat het met Elselien wel goed, dacht ik.  Tot eergisteren en gisteren en vandaag.  Het gaat niet goed met onze held.  Ze is al een paar keer triestig van het revalidatiecentrum gekomen en vandaag was ook bij haar de maat vol.  Er waren heel dikke tranen.  Als je als ouder merkt dat er niet geluisterd wordt naar je kind, als er tegen je kind gezegd wordt dat ze zich niet moet aanstellen, als pijn genegeerd wordt, als de opmerkingen die je zelf gaf bij de start van het revalidatieprogramma plots genegeerd worden, dan word je boos.  Volgende week is er een overleg gepland.  Gelukkig voor hen zitten er een paar dagen tussen vandaag en het gesprek.  Anders zou het wel eens kunnen zijn dat ik niet meer zo vriendelijk en beleefd was gebleven.

Waarom is het zo moeilijk om ouders en kinderen als volwaardige partners te zien in het hele verhaal?  Waarom vinden sommige hulpverleners nog steeds dat ze het beter weten.  Waarom is er nog steeds zo een prestigestrijd tussen ziekenhuizen onderling (hebben we deze week nog maar eens een staaltje van mogen ondervinden:  plots is het UZ Brussel blijkbaar een perifeer ziekenhuis!)

Ik wil er gewoon even tussenuit, aan niets meer moeten denken behalve aan mijzelf, onze kinderen en de echtgenoot, mijn eigen zin doen, een klein beetje tijd stelen voor mijzelf.  Is dat echt teveel gevraagd?

7 gedachten over “op”

  1. Dag Ilse,
    Neen, dat is niet teveel gevraagd, Ik denk dat er maar weinig mensen beseffen wat het is om in jouw schoenen te staan. Zelfs de beste hulpverlener weet dit niet. Bij wat jullie overkomen is, zouden er veel misschien de brui aan geven. Maar jullie zorgen voor elkaar en willen uiteraard het beste voor Elselien. Zeg dus beiden gerust jullie gedacht op dat overleg! Want jij, Elselien en je familie voelen best aan wat Elselien vooruit helpt.
    Ik wens jullie veel succes en hopelijk komt er iets positiefs uit het overleg met de hulpverleners.
    Vele groetjes en probeer dit weekend iets gezellig te doen, Reinhilde

  2. Neen, Ilse, zeker tijd voor me- time en zelfzorg. Even van vitesse veranderen. Ken je iemand die je zou kunnen helpen met de ‘boekhouding’ zodat de papierhoop wat minder wordt? Dit weekend, even alles aan de kant, het ‘gewone’ is meer dan genoeg. En dan volgende week met kracht verwoorden wat je denkt en voelt op het overleg. Ik zou duidelijk beginnen met te verwoorden dat je een evenwaardige gesprekspartner wil zijn en dat je tot nu toe niet dit gevoel hebt. Ik zou de vraag stellen of ze zich kunnen voorstellen wat het is voor een ouder als ziekenhuizen niet samenwerken maar los van elkaar staan en mekaar in vraag stellen. Maar nu, weekend! Kunnen jullie ook geen avondje met jullie tweetjes er even tussenuit? LIefs

  3. Ik begrijp je Ilse, het is heel moeilijk, en zwaar vooral, Elselien zal haar ook niet goed voelen omda er sowieso veel tijd aan haar moet besteed worden. Ik hoop dat jullie heel snel s echt gelukkig kunnen zijn. Dat Elselien wonderbaarlijke stappen vooruit zal zetten. Het leven is niet eerlijk, weet t x

  4. Hopelijk wordt het bij het overleg nu eens echt naar jullie, als ervaringsdeskundigen, geluisterd.
    Volledig te begrijpen dat Elselien het niet meer ziet zitten en dat jullie als ouders er even genoeg van hebben, en dan nog die hele papierwinkel er bij.
    Kunnen jullie er eens niet even tussenuit met jullie gezin. Eventjes te batterijen opladen al was het maar een weekend ?
    Groetjes
    Rita

  5. Ilse het heeft in mijn ogen lang geduurd voor je knapte ,ik heb me al dikwijls afgevraagd HOE doen jullie dat zo sterk blijven met al datgene wat jullie al meegemaakt hebben.Je hebt het volste recht om het niet meer aan te kunnen en goed dat je hulp vraagt,spijtig genoeg ken ik niets van boekhouding ,we zouden je zo graag helpen dus als we op een andere manier kunnen helpen alstublieft laat het ons weten we menen dit echt hoor en vragen is nog altijd gratis en helpen ook hoor ! groeten van toch wel bezorgde verre familie

  6. Het is hard om als patient niet begrepen te worden en dat men zoveel als aanstellerij en inbeelding af doen. Elk mens kent zijn eigen lichaam en anderen moeten daar respect voor hebben.
    Van cijfertjes heb ik ook niet zoveel verstand maar ik hoop dat er toch iemand die papieren kan in orde brengen.
    Ilse en Peter , ik zend jullie een grote portie moed en rust.
    Vele groetjes aan de kinderen en vooral aan Elselien. In mijn ogen is ze een dappere meid.
    groetje tante Lieve

  7. Hallo Ilse en Peter,

    Ik zou willen helpen met de boekhouding en de papieren maar dat gaat helaas niet, sorry.
    En je mag af en toe flippen, dat is normaal, met al wat jullie al hebben meegemaakt. Je zou zo eens ergens naartoe moeten kunnen gaan waar ge uw spanningen eens allemaal goed kan uitschreeuwen, goed krijsen dat helpt al eens. Ik hoop dat dit ooit eens beter wordt. dikke kussen Monique

Laat een antwoord achter aan bervoets suzanne Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *