Met dochterlief gaat het goed. Zo goed zelfs dat we het aandurfden om er nog eens een dagje op uit te trekken en aangezien grote zus een abonnement van de zoo heeft, besloten we om richting dierentuin te rijden.

Het station vaan Antwerpen ligt vlak naast de zoo, maar omdat de nmbs nog steeds vindt dat je minstens 24 u op voorhand een rit moet reserveren om assistentie te kunnen krijgen, namen we toch maar de auto. We parkeerden op de p&r in Melsele en na een vlotte metrorit stapten we af aan halte Meir. Het was jaren geleden dat we daar nog geflaneerd hadden, dus het was de moment.

Ook in de zoo keken we onze ogen uit. Er bleek heel wat veranderd te zijn (en dan vooral ten goede) Natuurlijk moesten we zeker langs bij de giraffen en de zebra’s en in het aquarium keek ik mijn ogen uit. Grote zus was vooral geïnteresseerd in de kleine babybrilbeer die schattig ronddartelde in zijn buitenverblijf terwijl mamabeer hem aandachtig in het oog hield. Kleine zus genoot vooral (behalve van de slechte ondergrond op sommige stukken)

Na vier uur rondslenteren in de zoo besloten we terug richting auto te trekken en toen begon het avontuur. Aangezien de dochters nog wel eens over de Meir wilden lopen (winkeltjes en zo…) en we bij halte Meir een rechtstreekse tram konden nemen, gingen we weer op weg. De stadsfeestzaal werd tussendoor ook even bezocht en we vonden alle drie dat het plafond prachtig was. Een drie kwartier later stonden we aan de ingang van het metrostation een namen we de lift naar -1 en dan de volgende lift naar -2, of althans, dat was het plan. Lift 2 deed… niks. En daar sta je dan, met een loodzware rolstoel en voeten die een beetje moe beginnen worden. Op naar de volgende halte dan maar. Op de Groenplaats bleek helemaal geen lift te zijn, zelfs geen kapotte, maar gelukkig was daar wel een lijnwinkel. De hulpvaardige lijnmeneer wou ons weer naar halte Meir sturen, maar toen ik vertelde van de lift die het niet deed, krabte hij eens in zijn haar, trok eens aan zijn snor, wreef eens in zijn baard en verzonk in een zuchtend gepeins. Zijn gezicht klaarde op toen hij een oplossing had bedacht. We konden naar halte Diamant (jawel, die aan de zoo) en als het daar ook niet lukte was er nog de halte Sportpaleis. Even wist ik echt niet of hij aan het ‘zwansen’ was, maar hij bleef bloedserieus! Het sportpaleis, te voet, met een rolstoel, veel gekker moest het niet meer worden.

We liepen dan maar een derde maal heel de Meir over, de winkeltjes werden deze keer zelfs geen blik meer gegund en na wat zoeken, vonden we aan het station zelfs de (werkende) lift naar de tram. De overstap van tram 15 naar tram 3 op Linkeroever namen we er dan maar bij.

En toch was het een geslaagd dagje uit en zeker voor herhaling vatbaar. Zouden we het aandurven om zaterdag weer een stapje in de wereld te zetten?