een weekje vrij

De voorbije week was een week van hoogtes en laagtes.  We hebben heel fijne momenten beleefd met ons gezin.  Niet alleen de uitstap naar de Efteling was een topper, we genoten er ook van om nog eens vrienden hier thuis te kunnen uitnodigen en er zo een fijne avond van te maken en gisteren mochten we zelf bij een stel prachtmensen, op bezoek.  Vandaag profiteerden we nog van het mooie weer en maakten we een wandeling tot in Vlassenbroek samen met de oma en de opa.

Jammer genoeg zijn we toch weer eens naar Brussel mogen rijden.  Reeds op maandagavond kreeg ik uit de poort van Elselien geen bloed meer terug.  Geen nood, op dinsdag moest ze toch herprikt worden in Gent.  Daar vonden ze dit echter geen probleem en vonden ze dat ik er ook geen probleem van moest maken.  Zolang alles er goed in loopt, mochten we de poort gebruiken.  Natuurlijk liep het toch weer fout en zo zijn we vrijdag dan nog eens naar Brussel getrokken.  Daar zijn ze maar liefst een uur of drie bezig geweest om de poort weer aan het werk te krijgen.  Het resultaat was wel dat we een hele dag kwijt waren.  Hadden ze in Gent onmiddellijk ingegrepen op het moment dat ik zei dat er iets aan de hand was, zou de uitstap van vrijdag niet eens nodig geweest zijn.

Dinsdag zou ik ook aangeleerd krijgen hoe ik de poort zelf kan aanprikken, maar ook dit verloopt weer eens niet zoals gepland.  Plots willen ze het in Gent niet meer aanleren omdat… de poort geplaatst is in Brussel.  Volgens hen moet ik het dus in Brussel maar regelen om zelf te leren prikken.  Hoe ik dat moet doen als Elselien alle dagen in het UZ van Gent is, zeggen ze er niet bij natuurlijk.   Het meest ironische van de hele zaak is dan nog dat ze in Gent niet snappen waarom er in Arnhem niet kan geprikt worden.  Een poort is toch een poort.  Ik begrijp het in elk geval niet meer.

Ondertussen wordt onze zoektocht naar een huis steeds concreter.  We weten nu heel goed wat we willen en waar ons toegankelijke droomhuis moet aan voldoen.  We dromen en fantaseren hier met zes een pracht van een woning bij elkaar.  Het ene idee is al wat realistischer dan het andere, maar gelukkig zien onze kinderen het ook allemaal als een groot avontuur.

3 gedachten over “een weekje vrij”

  1. Fijn he, dat onderlinge begrip en samenwerken EN afgeven op elkaar. Ook voor ons zeer herkenbaar! Ik hoop dat jullie droomhuis snel op jullie pad mag komen!

  2. Ja, de medische wereld is een moeilijk kluwen, je wordt vaak van het kastje naar de muur gestuurd. Wat kun je er tegen doen??
    Hopelijk vinden jullie snel een betaalbaar droomhuis!

Laat een antwoord achter aan Irene Caubo Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *