En plots was het vrijdag, de dag waarop we naar Gent mochten voor een nieuw overleg.  Het was een overleg dat broodnodig was, want zoals het nu ging, kon het niet meer voor onze dappere held.  Ze hield zich nog vrij goed enkel en alleen omdat ze wist dat we gingen babbelen.   De dagen vooraf liep ik al wat zenuwachtig (en dat in combinatie met een ontsteking van het kaaksbeen was een ramp voor de andere huisgenoten vrees ik) en de nachten waren kort door het piekeren.  In de voormiddag zijn de echtgenoot en ik nog even langs de Ikea gepasseerd, kwestie van onze zinnen nog wat te verzetten en al eens te kijken wat voor keukenkasten we in ons nieuwe huisje zouden kunnen zetten …  Het was daar druk, ik heb nooit geweten dat er zoveel mensen tegelijk nieuwe meubels nodig hebben.

Om kwart over twee werden we verwacht in de K7 op -1.  De arts, de ergotherapeut, de kinesist, de psychologe en de directeur van de ziekenhuisschool zaten ons al op te wachten.  En eerlijk is eerlijk, het gesprek is een pak beter mee gevallen dan we op voorhand hadden gedacht.  We benadrukten nog maar eens dat Elselien echt nog wel beperkte longen heeft, dat haar rug nog altijd ontzettend scheef staat, dat ze zo vaak moe is…  Er zijn terug afspraken gemaakt, ik weet nu ook bij wie ik terecht kan als er iets fout loopt en iets heel belangrijk:  er zal geluisterd worden naar Elselien.  We hebben ook aan de dochter uitgelegd wat er afgesproken is en ook zij ziet het terug een beetje zitten.  Haar vertrouwen zal weer stapje voor stapje moeten opgebouwd worden, maar ze wil het in elk geval al proberen en dat is een begin.  Nu is het hopen dat wat er afgesproken is, ook zal gebeuren, maar dat hebben we jammer genoeg weer niet helemaal zelf in de hand.