bang, operatie, ziekenhuis

slapen?

26 reacties

De laatste maanden kreeg Elselien steeds meer een hekel aan het vele naar het ziekenhuis moeten.  Het was elke keer met minder enthousiasme dat ze de auto in stapte.  We merkten dit ook wanneer we bij de artsen waren.  Ze sloot zich meer en meer voor hen af en draaide hen vaak letterlijk de rug toe.  Ik moest dan het woord maar doen, want zij deed of ze er niet bij was.  Ze past nu min of meer dezelfde truc toe.  Wanneer er een dokter in de buurt is, gaan haar ogen dicht en aangezien ze muisstil ligt, lijkt het dan of ze slaapt.  Dokter Najafi had haar echter door.  Ze vroeg aan ons of wij dachten dat Elselien luisterde of niet.  Ik heb haar maar verteld dat onze dochter een krak is in het doen alsof ze slaapt.   De dokter moest er eens hartelijk om lachen en gaf Elselien gelijk.

Ook vandaag hadden we nog een uitgebreid gesprek.  De dokter vreest meer en meer dat het niet goed zal komen met Elseliens benen. Wanneer de problemen door de zwelling waren gekomen, was het nu al duidelijk moeten beginnen beteren.  Ook ging het gesprek over de longen van onze kleine muis.  Dit zou wel eens een werk van héél lange adem (letterlijk en figuurlijk!) kunnen worden.  Er werd besproken over jaren.  Dit moeten we echter nog even afwachten.  Het zal pas in de komende dagen en weken duidelijk worden hoe groot de problemen zijn.

Morgen is het opnieuw een heel belangrijke en angstige dag.  De anesthesist is nog eens alles komen bespreken met dokter Najafi en heeft ook goed het dossier ingekeken om te weten hoe ze er nu aan toe is.  Ook dokter Laumen kwam nog eens langs om te vragen of we nog extra informatie wilden.  Ook hij had een lang gesprek met dokter Najafi.  Die laatste dokter is trouwens een pracht van een vrouw.  Zij kan hele zware gesprekken op een menselijke manier brengen en blijft uitleg geven tot ze zeker is dat we alles begrepen hebben.  Daarnaast draagt ze ook heel veel zorg voor haar patiënten en voor haar collega’s.  Zowel de anesthesist als de chirurg moesten van haar deze avond op tijd gaan slapen zodat ze morgen klaar zijn voor een heel belangrijke dag.  Ik denk nochtans dat ze in hun hoofd het hele scenario keer op keer aan het overlopen zijn.  Ook ik kreeg de moederlijke raad om vannacht te slapen.  We zien wel, morgenochtend mag ik al heel vroeg naar IZ.  Elselien weet nog van niets, dat ga ik dan vertellen zodat er zo weinig mogelijk tijd over blijft om bang te zijn.   Ik moest ook een blad tekenen waarmee ik toelating gaf tot de verdoving en de operatie van morgen.  Heel mijn lijf schreeuwde nee, maar toch heb ik getekend.  We hebben immers weer maar eens geen keuze.

Elselien vindt trouwens van zichzelf dat ze best even dapper is als Mega Mindy, en kan ik ze ongelijk geven?

 

bang, coma, invasieve beademing, non invasieve beademing, stress, ziekenhuis, zuurstof

een stap terug

12 reacties

De dag is weer heel emotievol geweest.  Deze voormiddag waren we heel optimistisch en dolgelukkig omdat Elselien van de beademing af was.  In de loop van de namiddag werd echter duidelijk dat ze het toch wel moeilijker kreeg.  Er werd extra zuurstof gegeven.  Eerst 4 liter per minuut, nadien 10 liter per minuut.  Ook dit bleek onvoldoende.  Er werd overgestapt op de bpap.  Dit is de non-invasieve beademing die ze thuis had.  Dit lukte even, maar al snel ging haar toestand weer achteruit.  Deze avond vond iedereen dat het zo niet verder kon.  Ze had de hele dag nog niet geslapen en was doodop.  Doordat ze echter zo naar adem moest snakken en haar borstkas enorm op en neer ging, kan ze niet inslapen.  De artsen hebben dan beslist om de invasieve beademing weer op te starten.  Elselien zelf was ook vragende partij, ze voelde heel goed aan dat het zo niet verder kon.  Ook haar saturatie daalde vrij snel.  Nu zit de tube weer in haar luchtpijp en is ze weer licht gesedeerd.  Dit geeft voor haar meer rust, ook naar donderdag toe en ook wijzelf kunnen weer wat bekomen.

Het was weer maar eens heftig vandaag.  Hopelijk krijgt ze morgen veel rust zodat ze weer op krachten kan komen.

invasieve beademing, ziekenhuis, zuurstof

ze doet het zelf

17 reacties

Deze ochtend mocht ik weer meehelpen met de verzorging.  Haar haar hadden ze net gewassen, maar het bed moest nog ververst worden en de wonde wilden ze ook nog nakijken.  We kregen toen al de eerste meevaller van de dag.  De plakkers mochten blijven zitten.  De wonde is droog en lekt nog amper.  De plakkers van de beademingstube moesten echter wel ververst worden.  Dat was een heel gepruts, maar uiteindelijk zaten ze wel goed.

Rond tien uur werd beslist om de beademing volledig stop te zetten en te kijken hoe ze het zelf zou doen.  Stom genoeg moesten die zo zorgvuldig gepuzzelde pleisters er dus weer af.  Elselien liet het verwijderen van de maagsonde en de beademingsbuis heel goed toe, vooral omdat zowel Peter als ikzelf haar hand mochten blijven vasthouden.  Ze wordt nu ondersteund met een masker dat voor extra zuurstof zorgt.   Het ademen doet ze helemaal zelf.  Ze moet terug wennen aan dat gevoel.  Ze is immers een hele week beademd geweest en vindt het heel vreemd om weer alles zelf onder controle te hebben.

Het verwijderen van de buis heeft ook een fantastische bijkomstigheid.  Wij hebben terug haar stem gehoord na 7 dagen stilte.  Het is nog heel fluisterend, maar ze is er weer.  En op deze manier krijgen we onze Elselien stapje voor stapje terug.

operatie, wondverzorging, ziekenhuis

helpen

8 reacties

Weer een nacht voorbij.  Exact een week geleden lag Elselien met een heel klein hartje te wachten tot we vertrokken naar het OK.  Ze was zo bang.  En ze had ook redenen om bang te zijn.  Het is een week geweest van enorme emoties, maar ook de komende week zal er nog een zijn van knokken en niet opgeven.  De voorbije week hebben wij als gezin ook ervaren hoeveel mensen achter ons staan.   Men zegt soms dat je in tijden van nood je vrienden leert kennen.  Ik denk dat wij nu mogen besluiten dat wij en dan ook zeker Elselien enorm veel vrienden hebben.

Als je kind op intensieve zorgen ligt, mag je hier in UZ Jette vanaf negen uur binnen en je mag blijven tot acht uur ’s avonds.  Dit is enorm fijn, want zo kan je steeds bij je kind zijn.  Alleen stonden wij de voorbij e week steeds om negen uur aan de deur en …  mochten we nooit binnen.  We zaten dan samen met andere ouders te wachten tot ze ons kwamen halen.  De reden van het wachten was dat de verzorging nog bezig was, dat er gepoetst werd of dat de kiné juist bezig was.  Aangezien Elselien heel veel zorgen vraagt, zagen wij de andere ouders steeds verdwijnen door de deur en moesten wij soms wachten tot tien uur.  Gisteren heb ik dus mijn stoute schoenen aangetrokken.  Ik belde aan en toen er gezegd werd dat we nog even moesten wachten omdat ze haar nog moesten verzorgen, heb ik gevraagd of we niet mochten helpen.  De verpleegkundigen zijn gaan overleggen en kwamen toen de deur open doen.  We mochten binnen.  Samen met een heel lieve verpoleegster heb ik toen Elselien gewassen en afgedroogd en Peter heeft heel voorzichtig haar haar geborsteld.  Zelfs bij de wondverzorging en het wisselen van de lakens stonden we er bij zoals geroutineerde verpleegsters (of in Peter zijn geval verpleger)  We kregen ook een mondmasker op en konden op die manier vlak bij Elselien zijn op het moeilijkste en pijnlijkste moment van de dag.  We waren allebei zo blij dat we eindelijk eens iets konden doen.

Hopelijk treffen we straks weer hetzelfde team zodat we zonder morren binnen mogen en toch weer een heel klein beetje de zorg van onze kleine spruit kunnen opnemen.

bang, invasieve beademing, non invasieve beademing, operatie, scoliose, stress, terugbetaling, ziekenhuis

tussen blij en bang

8 reacties

De kogel is door de kerk.  Deze ochtend werd er nog gezegd dat Elselien morgenochtend zou geopereerd worden, maar kort na de middag kwam dokter Laumen samen met de anesthesisten bij Elselien.  Er was besloten dat de operatie zal plaatsvinden op donderdag om 8.00 ’s morgens.  Ze willen immers geen enkel risico nemen en daarom zal er een heel team klaar staan van de allerbeste anesthesisten, een topcardioloog, twee orthopedisten, een neurochirurg en nog een heel team verpleegkundigen.  Ik denk dat ze de grootse operatiezaal hebben vastgelegd.  We kregen ook nieuws over het Amerikamedicijn.  Dit viel tamelijk mee.  Een ampule zou ongeveer 2600 euro kosten.  Het is veel, maar dit zal wel lukken.  De arts denkt trouwens dat we een goede kans maken op terugbetaling.  We zullen er maar op hopen

Ik heb de artsen laten beloven dat Elselien niet mag vertrekken zonder dat ze ons gezien heeft en er is nu zelfs gezegd dat ik mee zou mogen naar het operatiekwartier tot ze helemaal in slaap is.  Dat geeft toch al de geruststelling dat we ze niet allen moeten laten gaan.

Op IZ zijn de artsen wel tevreden over Elselien.  Samen met alle opvolgende artsen is er beslist dat ze Elselien helemaal zullen laten wakker worden en dat ze gaan proberen om haar van de beademing af te halen.  Morgen willen ze dan de intubatiebuis trachten te verwijderen.  De bpap-machine staat klaar voor als ze het toch moeilijk zou hebben, maar ze hebben er een goed oog in.  Ze doet het immers nog steeds veel beter dan je zou verwachten na zo een zware ingreep met levensbedreigende verwikkelingen.

Ik heb aan de kinderkinesist ook ons verhaal van gisteren gedaan.  Hij herkende het en vond het heel erg dat dit was kunnen gebeuren.  Er si nu afgesproken dat wanneer zij nog eens van wacht is, ik haar zal zeggen wat ze mag en kan doen.  Ik mag me daarvoor dan baseren op wat er de dag ervoor gebeurd is.  En wanneer ze toch niet luistert, moet ik er de verpleging bij roepen.  Hopelijk kunnen we onze dappere muis zo verdere angsten besparen.

Wanneer ik hier door de gangen loop of wanneer artsen op bezoek komen op IZ, horen we steeds vertellen dat ze zo geschrokken zijn.  Zo veel personeel, zowel verpleegkundigen als dokters, hebben de voorbije week niet goed geslapen.  Allemaal spreken ze over “hun” Elselientje.  Het is super dat ze allemaal zo betrokken zijn en dit ook uiten tegenover ons.  Het doet zo veel deugd als een verpleegster je gewoon in haar armen neemt om je een knuffel te geven omdat je zo verdomd bang bent.  Je raakt ontroerd van al die fijne gesprekken die je hebt met al wie je tegenkomt.

Zelf zitten we momenteel tussen twee uiterste gevoelens.  Langs de ene kant zijn we heel blij dat onze dochter het relatief goed doet.  Ze moet nog een hele lange weg afleggen en ze is nog lang niet uit de gevarenzone, maar als je ziet waar ze vandaan komt heeft ze al ongelooflijke dingen gepresteerd. Langs de andere kant zijn we ook doodsbang voor wat nog zal komen.  Donderdag moet ze weer onder het mes.  Het zal loodzwaar zijn om haar weer achter te moeten laten, maar toch proberen we er op te vertrouwen dat alles goed komt.  Het is zo dubbel…

 

coma, hartstilstand, invasieve beademing, neurofibromatose type 1, operatie, scoliose, stress, ziekenhuis

adrenaline

11 reacties

IMG_0047

Ik leef dit moment op de adrenaline die ik zelf momenteel in grote hoeveelheden produceer door alle stress en angst.  Elselien leeft door de adrenaline die ze vlak na de hartstilstanden zijn beginnen toedienen.  Adrenaline is echter een heel gevaarlijk medicijn.  Je kan er trouwens ook verslaafd aan raken.  Gisteren en vandaag hebben ze dus de toediening langzaam afgebouwd.  En het lijkt te lukken.  Ze krijgt nog een heel minieme hoeveelheid, dus als de nacht goed gaat, is ze er morgen helemaal van af.  Dit is een geruststelling want op deze manier hebben ze weer iets achter de hand wanneer het volgende week weer zou fout lopen.

Elselien heeft bijna de hele dag geslapen.  Ze deed af en toe haar ogen open, maar wanneer we haar dan gerust stelden met onze aanwezigheid, sloot ze ze weer.  Het enige echte minpunt vandaag was de kiné.  Ik had echt de indruk dat deze kiné niet aanvoelde hoeveel Elselien aan kon.  Elselien verdraagt heel veel en laat enorm veel toe.  De enige voorwaarde is dat je haar uitlegt waarom je het doet en wat je doet.  Dat is zelfs nu in deze levensbedreigende situatie niet anders.  Ook nu leggen wij en de verpleging alles uit wanneer er iets moet gebeuren.  Alleen had deze kiné dit duidelijk zo niet begrepen.  Ze negeerde alle signalen van Elselien.  We hadden nadien een kind met tranen in de ogen, een ademhalingsbuis die verschoven was en een heel reutelende ademhaling.  Gelukkig zijn het morgen weer de kinderkiné’s.  Het is alleen maar te hopen dat ze haar vertrouwen in hen niet kwijt is.

Morgen start er een nieuwe week.  Een week waarin ze weer zal geopereerd worden, een week vol nog groter stress en angst.  Maar hopelijk wordt het ook een week die de start wordt van het herstel.  Van rust en vertrouwen dat we op de goede weg zijn.

coma, neurofibromatose type 1, operatie, school, scoliose, terugbetaling, werk

een kleine ampulle

4 reacties

De nacht was rustig.  We moesten wel even wachten voor we bij haar konden, maar ze hebben dan ook alle verbanden gewisseld.  Toen we binnen kwamen stonden de tranen in haar ogen.  Hanne en Annelies zijn ook mee gekomen.  Elselien had naar hen gevraagd.  Ze wou ze zo graag eens zien.  Gelukkig wou nonkel Raf ook langs komen en konden ze met hem weer mee terug naar huis.  Ook de dokter van de school van Elselien kwam ons een hart onder de riem steken.  Het is fijn te weten dat zoveel mensen mee leven.

Nadien kwam dokter Laumen langs.  Het is hem gelukt om een reflex uit te lokken van de bovenbenen langs beide kanten.  Ik denk dat zowel zijn als onze glimlach de hele kamer vulde.  Hij is ook aan het uitzoeken hoe ze de operatie gaan afwerken.  Zijn grote zorg is dat alles niet goed zal vast groeien en dat de hele boel opnieuw zou moeten gebeuren.  Dit wil hij  absoluut zien te vermijden.  In Amerika (Elselien ziet het groots!) is er een firma die een medicijn (eiwit) ontwikkeld heeft dat de botaanmaak enorm versterkt.  Hij zou dit graag gebruiken en gaat daarvoor morgen contact opnemen met de firma.  Tegelijkertijd zal hij ook het riziv contacteren in verband met de terugbetaling.  Hopelijk willen die de toestemming geven.  Zo één klein ampulletje kost immers duizenden euro’s.   Ik was er even niet goed van.  In ons hoofd waren we al aan het rekenen van wat als…  We hopen dus echt op een positief bericht.  Het mag ook wel eens meezitten.

coma, hartstilstand, operatie, school, scoliose, ziekenhuis

brief aan haar klasgenootjes en vrienden

8 reacties

Lieve klasgenoten en al die vele vrienden en vriendinnen van Elselien,

ik ben de mama van Elselien.  Zoals jullie weten is Elselien dindag geopereerd.  Tijdens de operatie is het echter heel erg fout gelopen.  Elselien heeft twee maal een hartstilstand gehad.  De dokters hebben er haar weer door kunnen halen, maar op dit moment is Elselien heel erg ziek.  Zij  wordt in een kunstmatige slaap gehouden zodat ze zeker geen pijn voelt en veel kan rusten.   Af en toe doet ze even haar ogen op en dan herkent ze ons wel.  Samen met de artsen en ons gezin is ze op dit moment aan het vechten voor haar leven.   Dit schooljaar komt Elselien zeker niet meer terug naar school, ook bezoek is niet mogelijk want zij zal nog onder het mes moeten de komende dagen en ligt nog een heel aantal weken op de afdeling intensieve zorgen.

Jullie kunnen op dit moment niet veel doen voor haar, maar weet dat we het voelen als mensen aan haar denken, duimen, kaarsjes doen branden, bidden en geloven dat het goed zal komen.

Vele groetjes, Ilse, de mama van Elselien

bang, invasieve beademing, neurofibromatose type 1, scoliose, stress, ziekenhuis

voorzichtig hopen

8 reacties

IMG_0049

Vandaag was het een dag van bekomen.  Een dag van veel slapen voor Elselien en een dag van haar aanraken en haar hand vasthouden van onze kant.

Deze namiddag was de koorts weer wat onder controle.  Jammer genoeg is ze tegen de avond weer wat beginnen opzetten.  We hopen dat alles onder controle blijft.  Voor de rest heeft onze flinke dochter het vandaag voorbeeldig gedaan.  Ik moet er wel bij zeggen dat ze het zo doet dank zij al de medicatie en de ondersteuning.  Er wordt nog niet al te veel afgebouwd, integendeel zelfs.  Ook de beademing heeft ze echt wel nodig.  Deze namiddag gingen er plots alarmen piepen, ze zat aan een ademsnelheid van 50 maal per minuut.  Zelfs voor Elselien is dit te hoog.  De verpleging vond niet onmiddellijk wat er mis was, maar na enig zoeken, bleek de filter van het toestel los te zijn gekomen.  Elselien had dit overgenomen door zelf te ademen, maar dit vroeg duidelijk veel te veel moeite.

Eigenlijk laten ze haar nu gewoon een aantal dagen recupereren en proberen ze haar niet te veel te belasten.  De dormicum is verhoogd zodat ze zoveel mogelijk slaapt.  Wanneer ze wakker wordt is ze immers elke keer heel bang.  Ook al is het voor ons als ouder leuker om contact te kunnen hebben met onze dochter, toch kiezen wij mee voor de sedatie omdat we zien dat ze er veel beter mee is.

Lieve kleine dappere meid, het is zo moeilijk om je daar te zien liggen, maar ik geloof er rotsvast in dat je voelt en weet dat heel veel mensen je zo graag zien.

 

bang, neurofibromatose type 1, scoliose, stress, ziekenhuis

koorts

5 reacties

Toch wel weer een klein stapje achteruit.  Deze nacht heeft Elselien koorts gekregen.  Helemaal onverwacht is dit natuurlijk niet.  Als je weet langs hoeveel kanten de natuurlijke barrières doorbroken zijn bij onze meid, is het een wonder dat ze nu pas verhoging heeft.  Al kan die koelende matras en dat koeldeken er ook wel voor iets tussen zitten natuurlijk dat tot gisteren alles ok was.

Voor de rest is het naast haar zitten en haar gerust stellen.  Haar hand vasthouden en dicht bij haar zijn.  We zorgen er voor dat ze steeds iemand van ons kan zien, zodat ze wanneer ze haar ogen open doen, ze weet dat we er zijn.

 

 

Leven met nf type 1