oef!

Vandaag heb ik nog eens een gesprek gehad met dokter Najafi.  Het hoeveelste dit is, weet ik niet meer.  In elk geval hebben we het bureautje al heel veel langs de binnenkant gezien.  Er zijn al heel zware gesprekken geweest met lange stiltes, er zijn al voorzichtige goednieuwsgesprekken geweest en vandaag was het zelfs een hoera-gesprek.  De dokter is blij, heel blij zelfs.  Ze had nooit verwacht te staan waar we nu staan.  Na bijna vier weken durft ze zeggen dat Elselien helemaal uit de gevarenzone is en de kans dat ze er nog terug in komt is wel heel klein geworden.  Bij het eerste gesprek heb ik nog tegen de dokter gezegd dat onze dochter een straffe madam is.  Vandaag heeft ze dit volmondig toegegeven.  Ten eerste heeft ze hen verbaasd door het piepkleine oog van de naald te vinden en er door te kruipen.  Nadien bleek dat de hersenschade na drie kwartier reanimeren echt wel beperkt is gebleven.  Ook haar hart heeft geen blijvende schade ondervonden en de andere organen hebben het ook zonder kleerscheuren doorstaan.  Er was immers veel vrees voor de lever en de nieren.  Haar longen zijn trouwens nog het grootste mirakel.  De grote klaplongen zijn vanzelf genezen en Elselien is van de beademingstube afgeraakt.  De dokter bevestigde vandaag nog eens dat ze echt wel gedacht hadden dat een canulle in de keel niet te vermijden was.  Voorlopig is dat spook even weggejaagd.

Wil dat nu zeggen dat alles goed komt, jammer genoeg niet.  We blijven met de heel zware beschadiging van het ruggenmerg zitten.  Elselien is verlamd tot haar middel en dit komt niet meer goed.  Nu niet, morgen niet en nooit meer.  Misschien zal er links nog een beetje verbetering te zien zijn, maar het zal niet genoeg zijn om te kunnen stappen.  Ook de longen zijn nog altijd een groot probleem.  Zonder haar bipap-toestel kan Elselien niet ademen.  Hoe lang dit nog zal duren, durft niemand te voorspellen.  Het is in elk geval een werk van (letterlijk) een héél lange adem.  Dit kan weken, maanden tot jaren duren voor het helemaal goed komt.  In het slechtste geval redt ze het nooit zonder dat ding.  Ook voor haar voeding is ze volledig afhankelijk van kunstvoeding en machines.  Ze willen wel over een paar maanden nog eens proberen of ze nog terug kan overstappen op sondevoeding, maar dit is toekomstmuziek.  Nu is ze hier nog veel te zwak voor.

En ondertussen valt al heel voorzichtig en stilletjes het begrip Kids 2.  De verhuis zal nog niet voor morgen zijn, maar ons verblijf op IZ zal toch geen maanden meer duren.

9 gedachten over “oef!”

  1. Pfff…
    Het is inderdaad een je rechthouden aan het positieve nieuws en ik hoop dat jullie er zo goed in slagen als dat je het vlot omschrijft al vrees ik hier wel wat voor:-(
    Maar voor Elselien, voor jullie en voor jullie gezin is het inderdaad belangrijk nu te focussen op ieder stukje positief nieuws en dat de canulle niet moet, er zo goed als geen schade is aan de hersenen en de longen en het hart het al bij al redelijk goed doen gezien de toestand waarin ze zaten,… Wel dat is goed nieuws en we zijn dankbaar om het te horen!
    Helaas is er ook minder gunstig nieuws dat je nogmaals bevestigd…
    Dikke warme knuffels x

  2. Goed, Elselien. Nu kan je echt gaan aansterken. Blij dat er bemoedigend nieuws is in jullie zwaar verhaal.

  3. Veel positief nieuws! Goed om je aan op te trekken en moedig te blijven volhouden. Aan het minder goede nieuws zullen jullie een plaats moeten trachten te geven. Niet gemakkelijk en dat vraagt zeker tijd. Veel sterkte! In gedachten nog steeds vaak bij Elselien en bij jullie. Veel liefs

  4. Ik ben zo blij dat Elselien eindelijk weg mag van intensieve.De weg is nog lang maar met kleine stapjes kom je er ook.Ilse en Peter ,ik hoop dat er voor jullie nu ook wat rust komt
    tot ziens

  5. Proficiat Elselien, je bent een dappere meid!
    We zijn blij dat ” het gevaar” geweken is.
    Een gerust gemoed voor jullie familie, hopelijk gaat ze nu snel hogerop, naar een waardige genezing. Blijf positief!

  6. Ook ik ben blij dit goede nieuws te horen, geeft al een beetje rust. Er is ook minder nieuws, dat zal tijd vragen en moed. Maar als ik al zie vanwaar jullie komen, dan is dit heuglijk nieuws allemaal. Elselien is en blijft een ongelofelijke sterke madam en met zo’n geweldige ouders en dan ook nog de andere kinderen zijn jullie een super familie. Ik denk veel aan jullie. groetjes Monique

  7. Wat een dappere meid !! Maar ook mama en papa zijn te bewonderen om er altijd te staan in deze moeilijke periode.
    Ik blijf alvast geloven in een positieve toekomst.

  8. Elke dag blijven we hier in Laarne de blog op de voet volgen. Geen dag gaat voorbij of de vraag wordt gesteld naar hoe het gaat met Elselien.
    We zijn zo blij dat Elselien zo ver is geraakt, dat ze eindelijk uit de gevarenzone is geraakt! Ook hier is een dikke zucht geslaan! Wat een opluchting…!
    Maar het verdict dat ze nooit meer zal kunnen stappen, komt toch hard aan! Dat je er “soms” eens moedeloos zou bij worden, is volledig te begrijpen…
    Maar “soms” is een heel belangrijk woordje in je tekst. Nu en dan eens een grote vloek, een traantje… is in deze situatie niet meer dan normaal zeker?
    Maar je moet vooruit, er is geen andere uitweg. En als we hier alles zo lezen, drijft Elselien jullie echt vooruit. Het is zo’n sterke, dappere meid!
    Het is echt niet te geloven. Na wat zij allemaal al heeft doorstaan, weet zij van geen opgeven. En jullie moeten gewoon mee…!
    Het zal nog een lange weg worden, eentje met ups maar wellicht ook verschillende downs. We hopen (maar zijn er stiekem eigenlijk een beetje van overtuigd) dat Elselien er met
    jullie ondersteuning, zal blijven voor gaan.
    Blijf in elk geval genieten van elkaar, sla “soms” eens een dikke vloek, maar blijf vooral de moed vinden om steeds vooruit te blijven gaan…
    Weet in elk geval dat iedereen hier voortdurend met jullie allen meeleeft!
    Nog een dikke knuffel en doe onze kleine “heldin” alvast vele groeten!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *